~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
* από το 1988 * Τριάντα (30) xρόνια στο χώρο των εκδόσεων * στηρίζουμε τους δημιουργούς... και είμαστε δίπλα στους ανα-Γνώστες με αγάπη και σεβασμό στο βιβλίο.............. email: yfosmagazine@gmail.com
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Buchhandel Bowker Electre Informazioni Editoriali Micronet Nielsen Book Data

~~


"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΪΒΑΛΗ {από το 1988]

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΪΒΑΛΗ {από το 1988]
για επικοινωνία στα τηλ.: 22940 99125 & 210 8656.731 [καθημερινά 9.00 π.μ. με 9.00 μ.μ.] email:panosaivalis@gmail.com

Κάνουμε τις αγορές μας από τα καταστήματα της γειτονιάς μας

Powered By Blogger

Παρασκευή 15 Δεκεμβρίου 2017

Γιορτινές κάρτες Χριστουγέννων – Πρωτοχρονιάς

Αγόρασε φέτος τις γιορτινές σου κάρτες από το ΚΕΠΕΜ!

Αναδιπλούμενες κάρτες, διαστάσεων 17×12, με λαϊκές παραστάσεις της περιόδου των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς.
Τα θέματα είναι παρμένα από σειρά ζωγραφικών πινάκων που φιλοτέχνησε η ζωγράφος Βάσω Γώγου και τα οποία κοσμούν τη νέα έκδοση του ΚΕΠΕΜΑνοίξετε την πόρτα σας“, με 59 κάλαντα από το αρχείο του Σίμωνα Καρά.


Για να προμηθευτείς τις γιορτινές κάρτες του ΚΕΠΕΜ, μπορείς να απευθυνθείς στον στον υπεύθυνο του πωλητηρίου μας, Σταύρο Σταμάτη, 693 677 4638.
Η επίσημη παρουσίαση της νέας έκδοσης του ΚΕΠΕΜ με Κάλαντα από το αρχείο του Σίμωνα Καρά “Ανοίξετε την πόρτα σας” θα γίνει στις 19 Δεκεμβρίου στη Στοά του Βιβλίου. 

Κυριακή 10 Δεκεμβρίου 2017

"ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ" 1974 ΤΈΣΣΕΡΙΣ ΚΑΤΑΞΙΩΜΈΝΟΙ ΆΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΠΝΕΎΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΈΧΝΗΣ

Nikos DimouΗ ΑΘΗΝΑ ΤΟΥ ΧΤΕΣ

"ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ" 1974 ΤΈΣΣΕΡΙΣ ΚΑΤΑΞΙΩΜΈΝΟΙ ΆΝΘΡΩΠΟΙ 
ΤΟΥ ΠΝΕΎΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΈΧΝΗΣ


Παρασκευή 17 Νοεμβρίου 2017

Η Διχόνοια, το μεγάλο διαχρονικό πάθος της φυλής μας

Assassination of George I of Greece 1913
Τι είναι η διχόνοια; H εχθρότητα που δημιουργείται ανάμεσα σε άτομα ή σε ομάδες, ως αποτέλεσμα διαφορετικών απόψεων ή σύγκρουσης συμφερόντων.
Η διχόνοια δεν είναι επακόλουθο παρθενογενέσης. Σαν ψυχικό συναίσθημα χρειάζεται ομοειδές αίτιο που την προκαλεί. Και αυτό είναι ο Φθόνος. Αλλά εάν πούμε ότι ο φθόνος είναι το μόνον έσχατον αίτιον πάλι εμπίπτουμε σε σόφισμα. Πρέπει να βρούμε τα αίτια που προηγούνται του Φθόνου μέχρι δυνατής εξαντλήσης! Διότι, αν δεν τα βρούμε εμβαθύνοντας στην ψυχολογική ανάλυση, δεν πρόκειται να θεραπεύσουμε ούτε τον φθόνο, ούτε την διχόνοια. Ο φθόνος γεννάται όταν ο άνθρωπος αναλογίζεται: «γιατί αυτός και όχι εγώ!». Και ο αναλογισμός αυτός προϋποθέτει κάποιο άλλο, πρότερο, ψυχολογικό αίτιο. Και αυτό, ακριβώς, είναι το συναίσθημα μιας απροσδιόριστης και θολής «ανωτερότητος». Τούτο, στην Ψυχολογία καλείται «σύμπλεγμα κατωτερότητος» (inferiority complex) αλλά είναι σαφές ότι δεν δημιουργείται τέτοιο σύμπλεγμα αν ο πάσχων δεν έχει το απροσδιόριστο συναίσθημα της Ανωτερότητος. Ο Descartes είπε ορθώτατα ότι δεν θα ξέραμε το «πεπερασμένο» εάν προηγουμένως, δεν είχαμε επίγνωση του «απείρου». Ας εμμείνουμε λοιπόν στο σόφισμα ότι το έσχατον αίτιον της διχόνοιας είναι το συναίσθημα της ανωτερότητος.
 

Το συναίσθημα Ανωτερότητος, ως μεγάλο προτέρημα, καταλήγει στον Φθόνο και από εκεί, στη Διχόνοια. Και αυτό το συναίσθημα της Ανωτερότητος, είναι το μεγάλο προτέρημα και, θα έλεγα, η ιδιορρυθμία της φυλής μας. Ενυπάρχει σε οποιονδήποτε, στον καλό και στον κακό, στον ευφυή και στον ηλίθιο, στον ικανό και στον ανίκανο. Και εδώ επέρχεται μία διαφοροποίησις ενεργειών. Στον ικανό και άξιο, αυτό το φοβερό «γιατί αυτός και όχι εγώ», αυτός ο Εγωισμός, αυτή η επίγνωση Ανωτερότητος, ως μεγάλο προτέρημα, οδηγεί σε πράξεις εξάρσεως και ηρωισμού.
Έτσι εξηγείται πώς οι Έλληνες που έφθασαν ρακένδυτοι και πειναλέοι «λαντζέρηδες» στην Αμερική έχουν, από την δεύτερη κι' όλας γενεά, γεμίσει τα Πανεπιστήμια με εξοχότητες της Επιστήμης. Έτσι εξηγείται πώς οι Έλληνες διέπρεψαν στην διάρκεια της ζωής του Έθνους στην Τέχνη, στο Εμπόριο, στην Ναυτιλία. Όμως στον ανίκανο, όταν αυτός (εξ αιτίας μιας ανεδαφικής Παιδείας) αντιμετωπίζει αδυναμία εκφράσης, της Ανωτερότητος που αισθάνεται απροσδιόριστα ότι έχει, οδηγεί στον φθόνο, στο μίσος και στην διχόνοια. Αυτός θέλει να φτάσει αλλά ξέρει ότι δεν μπορεί. Ο Φθόνος και συνεπώς η Διχόνοια είναι έκφραση επιγνώσεως της ήττας στον αγώνα για την ζωή. Ίσως, σε τελευταίαν ανάλυση, ο όλος μηχανισμός είναι αποτέλεσμα της ελαττωματικής Παιδείας. Και εδώ παρεμβάλλεται ως αίτιο της Διχόνοιας
 
 
O Εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός περιγράφει στον «Ύμνο εις την Ελευθερίαν», τον εθνικό μας ύμνο, την διχόνοια, το μεγαλύτερο και πιο επικίνδυνο ελάττωμα της φυλής μας και με έναν σοφό και παραστατικό τρόπο μας προτρέπει να αποφεύγουμε κάθε επαφή μαζί της, διότι όπου χώνεται, τα αποτελέσματά της είναι καταστροφικά 
«Η Διχόνοια που βαστάει
ένα σκήπτρο η δολερή
καθενός χαμογελάει
“πάρ’ το” λέγοντας “και σύ”.
Κειό το σκήπτρο που σας δείχνει
έχει αλήθεια ωραία θωριά,
μην το πιάστε γιατί ρίχνει
εισέ δάκρυα θλιβερά».

Το φαινόμενο της εμφύλιας διχόνοιας των Ελλήνων μας γνωστό από τα πανάρχαια χρόνια. Την διχόνοια στους Έλληνες την βλέπουμε ήδη στα Ομηρικά έπη (διαμάχη Αχιλλέα και Αγαμέμνονα), αλλά και ανάμεσα στους αρχαίους θεούς των Ελλήνων, που μάλωναν μεταξύ τους, για να επιβάλει ο καθένας τους την προτίμηση και την προστασία των δικών του (Μήλο της Έριδος). Βαθιά διχόνοια δημιούργησε και τους ατέλειωτους εμφύλιους πολέμους ανάμεσα στα τότε ελληνικά κρατίδια, σε τέτοιο σημείο, που ένα μεγάλο κομμάτι της Ιστορίας μας να είναι αφιερωμένο στην παρουσίαση και την καταγραφή των αιτίων και των αποτελεσμάτων αυτών των πολέμων.
Στη διάρκεια του πρώτου γενικευμένου εμφύλιου σπαραγμού, του Πελοποννησιακού Πολέμου, συνέβη ένα περιστατικό που φανερώνει τον διαχρονικά απαράλλακτο κι απίστευτο χαρακτήρα του Έλληνα. Το 406 π.Χ. έγινε η ναυμαχία στις Αργινούσες στην οποία ο συμμαχικός στόλος των Αθηναίων νίκησε τον αντίστοιχο σπαρτιατικό. Η ολιγαρχική αντιπολίτευση στην Αθήνα, για να πλήξει το κύρος και τη δημοφιλία του Περικλή, επωφελήθηκε από το γεγονός ότι λόγω θαλασσοταραχής οι Αθηναίοι δεν κατάφεραν να περισυλλέξουν όλα τα πτώματα των στρατιωτών τους, και κατηγόρησε για ασέβεια προς τους νεκρούς τους οκτώ επικεφαλής στρατηγούς του στόλου (μεταξύ των οποίων ήταν και ο ένας γιος του Περικλή). Στη δίκη που ακολούθησε καταδικάστηκαν όλοι σε θάνατο κι εκτελέστηκαν! Έτσι, ένας θρίαμβος μετατράπηκε σε πανωλεθρία για λόγους πολιτικών σκοπιμοτήτων! Ολόκληρη η Ιστορία μας βρίθει από τέτοια παραδείγματα όπου επιτελούμε το καλύτερο και αμέσως μετά το ακυρώνουμε εμείς οι ίδιοι. 
Συνήθως μας αρέσει να κατηγορούμε τον περίφημο «ξένο δάκτυλο», ξεχνώντας όμως παράλληλα να πούμε ότι για να διεισδύσει χρειάζεται κι εσωτερικούς προδότες, και ότι πάντα είχαμε πολλούς τέτοιους. 
Ένα χαρακτηριστικό ιστορικό παράδειγμα αυτής της νοοτροπίας του Έλληνα, ο οποίος συνήθως επάνω από τις φιλοδοξίες και τα συμφέροντά του δεν βάζει τίποτε άλλο, ήταν και ο περίφημος Αλκιβιάδης. Αν και Αθηναίος πολίτης, προικισμένος με πολλά προτερήματα και αξιώματα, επί σειρά ετών έπαιζε τριπλό παιχνίδι, για προσωπικά συμφέροντα και φιλοδοξίες. Όταν ερχόταν σε σύγκρουση με τους Αθηναίους, πήγαινε με τους Σπαρτιάτες. Όταν πάλι ερχόταν σε σύγκρουση και με τους Σπαρτιάτες, δεν δίσταζε να πάει με τους Πέρσες! Και όταν πάλι ερχόταν σε σύγκρουση και με τους Πέρσες, ξαναπήγαινε με τους Αθηναίους! Σίγουρα ο τρόπος που έζησε και πολιτεύθηκε ο Αλκιβιάδης αμαύρωσε την προσωπικότητά του και αναίρεσε ότι καλό προσέφερε στους συμπατριώτες του. Έγινε ένα ιστορικό παράδειγμα προς αποφυγή. Κι΄ όμως σήμερα μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε σαν το κλασικό αρχέτυπο του Έλληνα, ο οποίος συνήθως, τη μόνη αρχή και πατρίδα που αναγνωρίζει και παραδέχεται, είναι ο εαυτός του και το συμφέρον του!
Ας δούμε μερικά ακόμη χαρακτηριστικά ιστορικά παραδείγματα, όπως εκείνο της ναυμαχίας στις Αργινούσες, όπου κάναμε το καλύτερο και αμέσως μετά το ανατρέψαμε εμείς οι ίδιοι, με τον χειρότερο τρόπο.
- Αφού πρώτα γράψαμε μια μοναδική στρατιωτική εποποιία, νικώντας τον πάνοπλο και πολυάριθμο στρατό και στόλο της Περσικής Αυτοκρατορίας, στη συνέχεια καταστραφήκαμε μόνοι μας με τον εξοντωτικό τριακονταετή εμφύλιο Πελοποννησιακό Πόλεμο (τον οποίο, σύμφωνα με μια άποψη, υποδαύλισαν οι Πέρσες, για να εκδικηθούν για την ήττα τους)!
- Μέσα σε δέκα χρόνια ο Μέγας Αλέξανδρος έφτιαξε μια αχανή αυτοκρατορία, τη μεγαλύτερη που είχε δει ο κόσμος μέχρι τότε, η οποία όμως έμελλε να είναι και η βραχυβιότερη. Μέσα σε διάστημα λιγότερο από ενός αιώνα, οι εσωτερικές διαμάχες και οι συγκρούσεις των επιγόνων του (Πτολεμαίοι, Σελευκίδες, κ.ά) την εξασθένισαν με αποτέλεσμα να κυριευθεί από τους Ρωμαίους!
 
- Το 1823, μόλις δύο χρόνια μετά από την Επανάσταση του 1821 ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος μεταξύ οπλαρχηγών και «καλαμαράδων» (πολιτικών) για το ποιος θα έχει την εξουσία μετά από τη μελλοντική απελευθέρωση! Λόγω αυτού του παράλογου εμφυλίου η Επανάσταση έπνεε τα λοίσθια και η τελική απελευθέρωση επιτεύχθηκε χάρη στην επέμβαση των «ξένων δυνάμεων» (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία) οι οποίες νίκησαν τον τουρκικό στόλο στη ναυμαχία του Ναυαρίνου (1827), πράγμα που τις επέτρεψε στη συνέχεια να επεμβαίνουν στα εσωτερικά μας!
- Το 1912-1913 γράψαμε μια νέα πολεμική εποποιία απελευθερώνοντας από τον τουρκικό ζυγό τη Μακεδονία και την Ήπειρο. Μέσα σε λιγότερο από δέκα χρόνια (1919-1922), κι εξ αιτίας κυρίως του Εθνικού Διχασμού (Βενιζελικοί – Βασιλικοί), χάσαμε την πανάρχαια κοιτίδα του Ελληνισμού, τη Μικρά Ασία! 
- Το 1940-1945 γράψαμε νέο έπος με την αντίσταση κατά των Γερμανών. Αμέσως μετά, κι ενώ ο κόσμος είχε ήδη χωριστεί από τους Μεγάλους στο Ανατολικό (κομμουνιστικό) Μπλοκ και στο Δυτικό και ο Στάλιν είχε ενημερώσει τους Έλληνες κομμουνιστές να μην περιμένουν βοήθεια από τη Σοβιετική Ένωση, εκείνοι ξεκίνησαν τον γνωστό καταστροφικό Εμφύλιο Πόλεμο!
Και αυτά είναι μερικά μόνο από αναρίθμητα παρόμοια παραδείγματα της Ιστορίας μας.
Άλλωστε, τι μπορεί να πρωτοθυμηθεί και τι να πρωτοαναφέρει κανείς από όλα αυτά τα παραδείγματα, που αναφέρει η αρχαία, η μεσαιωνική αλλά και η νεότερη ελληνική Ιστορία; 
Θα χρειαζόντουσαν τόμοι ολόκληροι για να περιγράψουμε όλα αυτά τα γεγονότα των εμφύλιων σπαραγμών των Ελλήνων από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.
Σε εμάς τους Έλληνες αρέσει, βέβαια, να κατηγορούμε συνήθως τους ξένους, τον περίφημο «ξένο δάκτυλο», ως υπαίτιο των δεινών μας. Παράλληλα ξεχνούμε, όμως, ή αποφεύγουμε να πούμε, ότι για να διεισδύσει στα εσωτερικά μας και να μας διχάσει ο λεγόμενος «ξένος δάκτυλος» χρειάζεται και εσωτερικούς υποστηρικτές και συνεργάτες, και ότι πάντα είχαμε πολλούς τέτοιους, πρόθυμους προδότες και δωσίλογους.

Η διχόνοια και η «φαγωμάρα» των Ελλήνων βασιλεύει παντού!
Η εμπάθεια, το κομματικό μίσος, η ιδιοτέλεια και ο αγιάτρευτος εγωισμός, στέκονται τείχη αξεπέραστα απέναντι στην ομόνοια, την ενότητα και την συνοχή μας ως έθνος, κάτι που συνεχώς μας βάζει σε μεγάλες εθνικές δοκιμασίες και σήμερα έφθασε να απειλεί να μας κατασπαράξει, όχι μόνον ηθικά ή οικονομικά αλλά και σαν εθνική οντότητα.
 
Η διχόνοια και η «φαγωμάρα» ανάμεσα στους Έλληνες ζει και βασιλεύει παντού.
Την βλέπουμε και την βιώνουμε, όχι μόνο σε όλους σχεδόν τους τομείς του δημόσιου βίου μας, αλλά ακόμη και στον ιδιωτικό μας βίο, ανάμεσα στις οικογένειες αλλά και σε στενούς συγγενείς. Πόσες φορές ασήμαντες αιτίες και αφορμές έγιναν αιτίες να ενσκήψει διχόνοια μεταξύ συγγενών, που εξελίχθηκε σε βαθύ μίσος και οδήγησε σε αποτρόπαια εγκλήματα;
Το «σαράκι» που κατατρώει τις σάρκες του Ελληνισμού

Φαίνεται, λοιπόν, ότι ο Έλληνας κάτι θα βρίσκει πάντα για να «φαγώνεται». Μόνο αν  βάλουμε την λογική μας να δουλέψει θα οδηγηθούμε στην αλήθεια, η οποία ενώνει και η έρευνά της απαιτεί ανοιχτό μυαλό και διανοητική μετριοφροσύνη, δεν είναι δύσκολο να κατανοήσουμε, ότι η βασική αιτία όλων των δεινών, τα οποία έπληξαν την Ελλάδα και τους Έλληνες, είναι η διχόνοια. Αυτή είναι το τρωτό μας σημείο και η «Αχίλλειος πτέρνα» μας. Αυτή τυφλώνει τους οφθαλμούς και σκοτίζει το νου μας, με αποτέλεσμα οι ενέργειές μας  να μην διέπονται από λογική, νόμους, αρχές και ήθος και ως εκ τούτου να μας οδηγούν στην καταστροφή.
Το μίσος κατακερματίζει την κοινωνία και την διαβρώνει μέχρις αυτοεξόντωσης. Τα εγκλήματα μίσους, κάτω από οποιοδήποτε πρόσχημα και ιδεοληψία, διαρρηγνύουν τον κοινωνικό ιστό, κατεδαφίζουν ότι με κόπο και αίμα έχτισαν προηγούμενες γενιές και δημιουργούν μια ατμόσφαιρα αποπνικτική, από την οποία οι περισσότεροι θα ήθελαν και πολλοί προσπαθούν να «δραπετεύσουν».

Η ομόνοια και η σύμπνοια πρέπει να διέπει την ύπαρξή μας ως κοινωνικά και πολιτικά άτομα. Ιδιαίτερα στην παρούσα συγκυρία, όπου ο Ελληνισμός καλείται να δώσει πάλι τον υπέρ πάντων αγώνα, οι έχοντες ως πρώτιστη Ιδέα την Μητέρα Ελλάδα και ως διακαή πόθο την επικράτηση του Ελληνισμού, θα πρέπει να αφήσουν κατά μέρος τις οποιεσδήποτε διαφορές τους και ενωμένοι να προσανατολισθούν προς την υλοποίηση αυτού του μεγάλου οράματος. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη Συμπαντική τιμή από την ευκαιρία της υπηρέτησης αυτού του σκοπού, και αφού η τιμή αυτή μας δόθηκε, πρέπει να αποδείξουμε ότι είμαστε άξιοί της, καταπολεμώντας πρώτα τις κακές πλευρές του ψυχισμού μας και αποποιούμενοι τους σπόρους της διχόνοιας και του διχασμού.
Εάν ομονοήσουμε και θέσουμε ως υπέρτατο καθήκον μας την υπηρεσία της Ελλάδος και του Ελληνισμού, δεν έχουμε να φοβηθούμε κανέναν εχθρό!!

Επιμέλεια Αλέξανδρος Γιατζίδης, Μ.D



Πέμπτη 12 Οκτωβρίου 2017

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΕΚΔΟΣΗΣ την Τετάρτη, 18 Οκτωβρίου 2017, ώρα 19.00 στο ΜΕΓΑΡΟΝ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΑΘΗΝΩΝ) από το Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών

ΕΚΔΗΛΩΣΗ // ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ



Το Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών
σας καλεί στην παρουσίαση της έκδοσης Γαμήλια έθιμα των Βλαχοχωρίων της Πίνδου. Πρώιμες λαογραφικές καταγραφές φοιτητών του Ν. Γ. Πολίτη
(Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών, 
Σειρά Πηγές του Λαϊκού Πολιτισμού, αρ. 12, Αθήνα 2017)
την 
Τετάρτη, 18 Οκτωβρίου 2017, ώρα 19.00
Ανατολική Αίθουσα του Μεγάρου της Ακαδημίας Αθηνών, Πανεπιστημίου 28

Ο τόμος, με εισαγωγή του επιμελητή της έκδοσης και διευθύνοντος του Κέντρου Λαογραφίας Ευαγγ. Καραμανέ, περιλαμβάνει κείμενα των αειμνήστων Στέργιου Ζ. Παπαγεωργίου και Βασίλη Βήκα, όπως και του Ζήση Μότσιου, φοιτητών του ιδρυτού της Ελληνικής Λαογραφίας Νικολάου Πολίτη (1852-1921), με θέμα τα έθιμα του γάμου στους Βλάχους. Τα τρία κείμενα αποτελούν πρωτογενείς λαογραφικές καταγραφές. Oι συγγραφείς περιγράφουν τα έθιμα του γάμου, όπως τα έχουν γνωρίσει βιωματικά στους τόπους καταγωγής τους δηλαδή την Σαμαρίνα Γρεβενών ο Στ. Παπαγεωργίου, την Καλομοίρα (παλ. Γουδοβάσδα) Τρικάλων ο Βασ. Βήκας, το Καλοχώρι (παλ. Τόιβασι) Λάρισας και το Ιστόκ Αχρίδας (οι κάτοικοι τους κατάγονται από το Περιβόλι Γρεβενών) ο Ζ. Μότσιος. Ένα τέταρτο κείμενο του Τρικαλινού Αλέξανδρου Χατζηγάκη μας μεταφέρει στην ατμόσφαιρα των χρόνων που γράφτηκαν οι τρεις συλλογές της παρούσας έκδοσης δηλαδή στις αρχές τις δεύτερης δεκαετίας του 20ου αιώνα και αποτυπώνει το περιστατικό μιας τυχαίας συνάντησης στην οδό Σταδίου των Αθηνών το φθινόπωρο του 1913, κατά την οποία ο συμπατριώτης του Βασίλης Βήκας, φοιτητής φιλολογίας και βοηθός του Νικολ. Πολίτη στο Πανεπιστήμιο, τον συστήνει στον διαπρεπή λαογράφο.
Η έκδοση σε ενιαίο τόμο των δυσεύρετων ή αδημοσίευτων και μάλλον άγνωστων στο ευρύτερο κοινό αυτών κειμένων από το Κέντρο Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών αναμένεται να συμβάλει στην καλύτερη γνώση του τοπικού παραδοσιακού μας πολιτισμού και στην πατριδογνωσία εν γένει κυρίως από τις νεότερες γενιές.
Ο τόμος φιλοξενείται στην εκδοτική σειρά «Πηγές του Λαϊκού Πολιτισμού» που ιδρύθηκε από την τέως διευθύντρια του Κέντρου Αικατερίνη Πολυμέρου-Καμηλάκη το 2002, απευθύνεται στο ευρύ κοινό και έχει ως σκοπό την παρουσίαση και επιστημονική έκδοση αδημοσίευτου λαογραφικού υλικού, που φυλάσσεται στα αρχεία και τις συλλογές του, σε συνεργασία κυρίως με φορείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και του πολιτισμού. Μέχρι σήμερα έχουν κυκλοφορηθεί, πάντοτε με δαπάνες των ενδιαφερομένων φορέων, δώδεκα τίτλοι σε 13 τόμους και 18 δίσκους πυκνής έγγραφής (CD, DVD), ενώ ευρίσκονται σε στάδιο προετοιμασίας τουλάχιστον οκτώ νέοι πολυσέλιδοι τόμοι.
Την έκδοση θα παρουσιάσουν: Βασίλης Νιτσιάκος, καθηγητής της Λαογραφίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, Σταμάτης Μπέης, ερευνητής του Κέντρου Ερεύνης των Νεοελληνικών Διαλέκτων και Ιδιωμάτων - Ι.Λ.Ν.Ε. της Ακαδημίας Αθηνών, Αικατερίνη Πολυμέρου-Καμηλάκη, τέως διευθύντρια του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών. Την εκδήλωση θα συντονίσει ο Ευάγγελος Καραμανές, διευθύνων το Κέντρο Λαογραφίας και επιμελητής της έκδοσης. 

Για περισσότερες πληροφορίες δείτε στην δικτυακή πύλη του Κέντρου.

Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας
της Ακαδημίας Αθηνών
Ηπίτου 3, 10557 Αθήνα

Hellenic Folklore Research Centre
Academy of Athens
3, Ipitou St. – Athens 105 57, Greece

_______________

Τετάρτη 27 Σεπτεμβρίου 2017

Μια ψυχή που δε φοβάται

      ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ     


γράφει η Ασπασία Γεωργιλή, 
Κοινωνική Λειτουργός

Μια ψυχή που δε φοβάται καταρχήν μάχεται, φοράει τις ασπίδες της και πέφτει στον αγώνα, όχι στο παρασκήνιο άλλα πρώτη και πολεμά. Προσπαθεί να επιβιώσει χωρίς φιλέκδικα αισθήματα, χωρίς να θέλει να παρασημοφορηθεί. Μια καθάρια γενναία ψυχή, που με τρόπο ταπεινό, απλώς προσπαθεί να επιβιώσει. Δεν νιώθει θυμό…

Εν συνεχεία, διαλέγει τα καλύτερα χαρτιά της και ποντάρει. Δε φοβάται μήπως χάσει, για την ακρίβεια δε φοβάται τίποτα γιατί απλώς δε γνωρίζει τι πάει να πει φόβος. Για εκείνη είναι ένα παιχνίδι με κάποιους κανόνες και τίποτα παραπάνω. Μια τέτοια ψυχή διαπραγματεύεται, τσοντάρει και πάει πάσο. Ότι και να γίνει, δε θα πάψει να πιστεύει και να ελπίζει.
Είναι γενναία και ηρωική χωρίς τυμπανοκρουσίες και τσαρλατανισμούς, είναι αληθινή και αξιακά όμορφη, αγνή όπως ακριβώς γεννήθηκε, σχεδόν ολόλευκη. Δεν κολακεύεται εύκολα από λόγια, προτιμά να σκύβει το κεφάλι ευλαβικά και δεν κάνει θόρυβο στο πέρασμά της. Δεν ονειρεύεται παλάτια, φτιασίδια, δεν καθυποτάσσεται σε υλικά κομψοτεχνήματα, γιατί γνωρίζει πολύ καλά ότι αυτά δεν αρκούν για να την ζεστάνουν. Εκείνη προτιμά να κουρνιάζει στην αγκαλιά άλλων ψυχών και αυτό ακριβώς επιδιώκει στο διάβα της ζωής της. Παραμένει ελεύθερη…


Δίνει απλόχερα όχι για να γίνει αρεστή, ξέρει άλλωστε ότι είναι και εφήμερη, τι νόημα θα είχε… είναι έξυπνη. Έξυπνη όμως, όχι πονηρή. Είναι ανθεκτική παρότι πονάει πολύ. Εκείνη αντέχει και ξανά δίνει. Λιγάκι επιφυλακτικότερα αυτή τη φορά, αλλά δίνει… θα της περάσει σύντομα!
Μια ψυχή που δε φοβάται ξέρει να γλεντά με ή χωρίς ενοχές, εκείνη θα γλεντήσει και θα γελάσει δυνατά, αυτός ο θόρυβος της επιτρέπεται.
Ορθώνει το ανάστημα και μιλά, δε σιωπά, δε δειλιάζει να πει αυτό που νιώθει, αυτό που θέλει να εκφράσει, ασφαλώς και πάντα με αβροφροσύνη και όχι με μυστικοπαθή και πλάγιους τρόπους. Κοινώς δε γουστάρει τις μπηχτές… είναι ευγενική, μαλακιά στο λόγο της, δεν κρίνει, δε δικάζει, εκείνη ξέρει και συγχωρεί. Βασικά επιλέγει να προχωρήσει.


Μια τέτοια ψυχή ερωτεύεται, χαμογελά διάπλατα και πέφτει με τα μούτρα. Φιλεύει αγάπη και στοργή, γίνεται εκείνη παραμυθία μιας άλλης φοβισμένης και παραδόπιστης ψυχής. Σιγά σιγά χωρίς να βιάζεται παραμένοντας ψύχραιμη. Αλητεύει που και που και καλοπερνά. Μια αδιόρατη ενέργεια τη διαπερνά και έχει ακούραστη όρεξη για να ζήσει, να δοκιμάσει, να δει και να ακούσει… δε γερνά αυτή η ψυχή. Δε συμβουλεύει μονάχα θέλει να μάθει κι άλλα.Ήταν και παραμένει σοφή. Μια τέτοια λοιπόν ψυχή, δε σταματά να υπάρχει στο χωροχρόνο και ευτυχώς, αφήνει πίσω της κάποιους που τη θαύμασαν και θέλησαν να της μοιάσουν.
Και αν σκέφτεστε ότι τέτοιες ψυχές είναι φανταστικές και ότι η περιγραφή αυτή αποτελεί καθ’ υπερβολήν άγια και ανύπαρκτη, όντως δε γνώρισα και πολλούς με μια τέτοια ψυχή, όμως την ώρα της αποτύπωσης των παραπάνω γραμμών, σίγουρα είχα έναν άνθρωπο με μια τέτοια ψυχή στη σκέψη μου.…άρα υπάρχει ελπίδα!
Ασπασία Γεωργιλή, 
Κοινωνική Λειτουργός

___________

Σάββατο 16 Σεπτεμβρίου 2017

Μαχαλάδες και σοκάκια της Πόλης - Ταρλάμπασι (μέρος 1ο)



Ταρλάμπασι (μέρος 1ο) 

Η γειτονιά των Ρωμιών του 19ου αιωνα και μέχρι τις απελάσεις του 64. Τα περισσότερα σπίτια χτισμένα στα τέλη του 18ου αιώνα, εδώ και μερικά χρόνια κατεδαφίζονται με σκοπό την ανακατασκευή της περιοχής. Πολλά είναι άδεια κουφάρια, άλλα κατοικούνται ακόμα και κάποια ήδη έχουν ανακαινισθεί. Ο κόσμος που μένει πια εδώ συνήθως ταιριάζει απόλυτα με το περιβάλλον και τα κτίρια. Παιδάκια που μεγαλώνουν ευτυχισμένα στους δρόμους, χωρίς να έχουν συναίσθηση των συνθηκών της ζωής τους. Μία γειτονιά που για να τη διασχίσεις ως ξένος, καλό είναι να μην είσαι μόνος ακόμα και κατά τη διάρκεια της ημέρας, κυρίως αν έχεις και κάποιο φωτογραφικό εξοπλισμό

Μαχαλάδες και σοκάκια της Πόλης [1]


Ταρλάμπασι (μέρος 2ο). 

Ο κόσμος που έμενε κάποτε εδώ δεν ανήκε ποτέ στην κάστα των πλουσίων, ήταν όμως άνθρωποι με καθαρά νοικοκυριά, πεντακάθαρα τα "σέτια" στις εισόδους των σπιτιών, τα παιδάκια που έπαιζαν και έτρεχαν στις κατηφοριές λερώνονταν από το παιχνίδι και όχι από την απλυσιά, τα τζάμια έλαμπαν από την πάστρα. Οι άνθρωποι που συναντούσες στο δρόμο δεν ήταν καχύποπτοι ή επιθετικοί όπως είναι οι σημερινοί κάτοικοι, οι οποίοι ακόμα και Τούρκικα που μιλούν δεν είναι κατανοητοί. Ντόπιοι μεν , ξένοι στον τόπο τους δε, ερχόμενοι από τα βάθη της Ανατολής οι περισσότεροι, αλλά και αρκετοί μετανάστες. Ενας αχταρμάς ηθών, εθίμων, κοινωνικής ή μάλλον αντικοινωνικής συμπεριφοράς και φυσικά με πλήρη άγνοια για την προστασία του περιβάλλοντος (σαν ανέκδοτο ακούγεται αυτό). Βρώμικες σαπουνάδες από τις μπουγάδες και τα χαλιά που πλένονται στο δρόμο, σκουπίδια παντού και μπάζα από τις κατεδαφίσεις της γειτονιάς, εναρμονισμένα όλα μαζί με τους ανθρώπους.

Μαχαλάδες και σοκάκια της Πόλης




Ταρλάμπασι( μέρος 3ο). 


Βλέποντας το ενδιαφέρον σας για την περιοχή και αφού πολλοί αναφέρατε τους δρόμους, στους οποίους κατοικούσατε, η σημερινή ανάρτηση περιλαμβάνει και μερικές ταμπέλες με τα ονόματα των σοκακιών και ελπίζω κάποιοι από εσάς να αναγνωρίσετε τις γειτονιές σας. Θα ήθελα πολύ να μπορούσα να σας δώσω περισσότερες εικόνες με συγκεκριμένες διευθύνσεις, όμως ειλικρινά είναι πλέον μία επικίνδυνη περιοχή και η φωτογράφηση έγινε με αρκετές παρεξηγήσεις και προσπάθειες παρεμπόδισης από τον κόσμο, αν και κάποιοι πόζαραν και οικιοθελώς. Θα ήθελα να επισημάνω ότι η εκκλησία σε αυτή την ανάρτηση είναι μία από τις παλαιότερες των Αρμενίων, χτισμένη το 1846, αφού έχουμε συνηθίσει να αναφερόμαστε πάντα στον Άγιο Κωνσταντίνο, ο οποίος είναι μεταγενέστερος κατά 15 χρόνια.