Παρουσίαση του βιβλίου της Ελένης Μπερτσάτου,

«Λήδα-λευκές σελίδες» της Ελένης Μπερτσάτου
Εκδήλωση / παρουσίαση του βιβλίου της Ελένης Μπερτσάτου, «Λήδα-λευκές σελίδες»μυθιστόρημα
έκδοση του περιοδικού «Ύφος»,
την Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009 και 6.00 μ.μ.
στην Aίθουσα Tρίτση στο Πνευματικό Kέντρο του Δήμου Aθηναίων Ακαδημίας 50.
Για το βιβλίο θα μιλήσουν: Δημήτρης Η. Λoυκάς, καθηγητής Κoινωνιoλόγoς-Πoλιτειoλόγoς, πρόεδρος της Ένωσης Δημοσιογράφων Συγγραφέων Τουρισμού Ελλάδος,
Στέλιος Ροδαρέλης, καθηγητής του Πανεπιστημίου Πελ/σου,αποσπάσματα διαβάζει η Ντίνα Ρίτσου συγγραφέας, ηθοποιός.
Προλογίζει ο Πάνος Σ. Αϊβαλής, δημοσιογράφος-εκδότης


**********************************************

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ της Ελένης Μπερτσάτου*

-Από πότε είστε στο χώρο της Λογοτεχνίας;
Όταν άρχισα να γράφω δεν ήξερα ότι υπήρχε ο χώρος αυτός με την μορφή που αναγνωρίζετε μέσα στη Κοινωνία.
Ήθελα να εκφραστώ, δεν είχα άλλο τρόπο εκτός από το γράψιμο.
Καθόμουνα στην αυλή του σπιτιού μας στο χωριό και έγραφα, ποιήματα ή φανταζόμουνα ιστορίες σαν αυτές που άκουγα από τις γυναίκες που μαζευόντουσαν τα απογεύματα και έψηναν καφέ που μοσχομύριζε γαρύφαλλο.
- Ποιος ο λόγος που προκάλεσε την επιθυμία (το κλικ);
Σήμερα μπορώ να προσδιορίσω το λόγο που άρχισα να γράφω. Ήτανε η μεγάλη μου επιθυμία να γράψω για τους ανθρώπους της εποχής, γι΄ αυτά που είχαν βιώσει, για τις γυναίκες γι΄ αυτά που έκρυβαν τόσο καλά, για τις θλιμμένες ή τις χαμένες ματιές που κρυφοκοίταζαν πίσω από τα κουρτινάκια ενός παραθύρου. Ήθελα να γράψω για το ποτήρι το κρασί που αντιφέγγιζε στο γυαλί του τα υγρά μάτια του κάθε άντρα μέσα στα καφενεία.
Η ενέργεια της εφηβείας πνιγότανε μέσα στον κοινωνικό ιστό, ήθελα να επαναστατήσω, ήμουν όμως εκ των προτέρων σίγουρη ότι θα έσπαζα τα όνειρά μου. Τα ελευθέρωσα λοιπόν μέσα στις σελίδες του μπλε τετραδίου.
- Γιατί το αναγνωστικό κοινό πρέπει να προτιμήσει το έργο σας, ποιος λόγος;
Πιστεύω ότι η γνώση δεν είναι κτήμα κανενός.
Για μένα είναι ευλογία να δίνεις και να παίρνεις από το θεϊκό αλισβερίσι της γνώσης. Τότε γίνεσαι φωτεινός.
Δεν μπορείς να προτείνεις στον αναγνώστη αυτό που εσύ πιστεύεις ότι είναι καλύτερο. Τα βιώματα και το έργο σου αφορούν εσένα. Όμως το βιβλίο μου αναφέρεται σε καθημερινές συμπεριφορές.
Μόλις συναντήσουμε ένα δικό μας άνθρωπο, οι πρώτες λέξεις είναι ‘καλημέρα, είσαι καλά;’ σκεφτείτε πόσες φορές το έχουμε πει. Είναι απλό.
Αυτό που έχει σημασία είναι ο αναγνώστης του βιβλίου να συναντήσει κάποια δική του συμπεριφορά ή μια εικόνα που κάποτε πέρασε φευγαλέα από τη ζωή του και δεν την αξιολόγησε όσο έπρεπε.
Ίσως σκεφτεί, ή μπορεί να θεωρήσει με τα σημερινά δεδομένα ότι δεν γίνονται έτσι τα γεγονότα.
Εγώ όμως σας ερωτώ; Οι εποχές που έχει διανύσει το ανθρώπινο γένος δημιούργησαν καμιά αλλαγή στη ροή του αίματός του; Όχι βέβαια. Άρα τα αισθήματα, τα συναισθήματα είναι πάντα τα ίδια, το περιτύλιγμα ή οι δικλείδες που τα ασφαλίζουν, ίσως, να έχουν αλλάξει.
Και αν προσθέσετε πως η κοινωνία έχει πάρει άλλη τροπή και «Δεν βαριέσαι βρε αδελφέ, τίποτα δεν αλλάζει» εγώ αντιστέκομαι. Δεν κάνω και πολλά, αλλά, θα παραμείνω ένας μικρός πυρήνας και ίσως μέσα από τις σελίδες του βιβλίου να συναντηθώ με άλλους μικρούς πυρήνες.
Αυτό θα είναι δημιουργικό και η ζωή μας θα συνεχίζετε.
Ο στίχος ενός τραγουδιού του Παντελή Θαλασσινού λεει
«Καράβια είμαστε που ρίχνονται στο κύμα, ..
Και κλείνει το στίχο με το εξής συμβολικό
«Ο θάνατος και το μεγάλο κρίμα είναι να μένουμε δεμένα στη στεριά»
Ο λόγος, ή αλλιώς η ανάγκη μου,
Θέλω να επικοινωνήσω με τους ανθρώπους. Το ζητούμενο ήταν πάντα η σύσταση των ομάδων της κοινωνίας, σήμερα όμως ζούμε με προσανατολισμό την αποκλειστική σύσταση της μονάδας.
Να εξηγήσω, σε όλες τις φάσεις της ζωής μας η επικοινωνία είναι αναγκαία στον καθένα, έτσι αναγνωρίζετε η διαφορετικότητά μας, όχι de facto – αναγνώρισέ με είμαι εγώ, αλλά, γνώρισέ με και μαζί μπορούμε να δούμε ένα γεγονός, ένα αντικείμενο από πολλές πλευρές και αυτό είναι πλούτος γνώσης.
‘Έχω πρόβλημα, σου μιλάω, είσαι φίλη με ακούς, σου μιλάω για να επικοινωνήσω μαζί σου.
Με ακούς, δεν λες τίποτα, δεν θέλεις να επικοινωνήσεις μαζί μου, είμαι σίγουρη γι΄ αυτό.
Και τότε θα ρωτήσεις. Πήγε χαμένη η ανάγκη της επικοινωνίας; Όχι δεν πήγε χαμένη για μένα γιατί φώναξα την ανάγκη μου και ξέρω ότι με άκουγες όσο εγώ μιλούσα. Ακόμη δεν έχεις την δύναμη να δείξεις την δική σου ανάγκη. Τα βράδια όμως που κουβεντιάζεις με τον εαυτό σου και παρουσιάζονται τα δικά σου θέλω μπροστά στα μάτια της φαντασίας σου, εκείνη τη στιγμή να είσαι σίγουρη, η επικοινωνία μας ήτανε δυνατή και σε βοηθάει να μιλήσεις έστω και με τον εαυτό σου.
Παρατηρήστε τις ενέργειες των ανθρώπων στο δρόμο, μιλήστε μαζί τους, καθίστε στη στάση ενός λεωφορείου και αφουγκραστείτε. ‘πόσοι άνθρωποι θέλουν να μιλήσουν, να επικοινωνήσουν με τον άλλο άνθρωπο.
Δείτε στο δρόμο ανθρώπους κάποιας ηλικίας που παραμερίζουν να περάσει ο άλλος, ένα σημάδι σεβασμού, αγωγής προς τον άλλον, επικοινωνώ με τον άγνωστο, δεν μιλάω μαζί του, το χαμόγελό του όμως ή το ευχαριστώ του γεμίζει την καθημερινότητά μας. Αυτή είναι για μένα η επικοινωνία με τους ανθρώπους, με το βιβλίο όμως η επικοινωνία είναι διαφορετική. Βγαίνει η σκέψη μου και γίνετε γραμμές, λέξεις μαγικές, ή σκληρές πάνω σε ένα άσπρο χαρτί, ο αναγνώστης ανοίγει τις σελίδες διαβάζει τις λέξεις και στη δική του σκέψη γίνονται τόποι όπου ταξιδεύει με τη φαντασία του. εκείνη τη στιγμή κάνουμε ένα ταξίδι μαζί ο αναγνώστης και εγώ. Δεν έχει σημασία που δεν γνωριζόμαστε προσωπικά. Επικοινωνούμε και γευόμαστε ψυχικές χαρές ή ψάχνουμε μέσα μας να βρούμε καινούργια μονοπάτια γνώσης.
***
* Μέρος συνέντευξης που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΧΡΟΝΟΣ τον Μάρτιο του 2007,

*δείτε περισσότερα και στο ιστολόγιο:
http://yfos-texnes.blogspot.com/

Διατίθεται από τις εκδόσεις ΥΦΟΣ, τηλ. 210-3625168, 210-3245771, 210-8656731

- Πυθίας 6, Πλ. Κυψέλης

και από το βιβλιοπωλείο ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ, Γραβιάς 3-5.