Στο Λεωνίδιο θυμούνται τον Γιώργο Σαραντάρη

ο Δήμος Νότιας Κυνουρίας οργανώνουν απόψε Κυριακή 28.8.2011  (8.30 μ.μ.)
αφιερωματική εκδήλωση μνήμης στο Λεωνίδιο

Στο γύρισμα των 70 χρόνων από τον πρόωρο θάνατο του Γιώργου Σαραντάρη, το Πολιτιστικό Σωματείο που φέρει το όνομά του και ο Δήμος Νότιας Κυνουρίας οργανώνουν απόψε (8.30 μ.μ.) αφιερωματική εκδήλωση μνήμης στο Λεωνίδιο. Η ποίηση αυτού του σπουδαίου, αλλά τόσο παραγνωρισμένου, της γενιάς του '30 ποιητή και διανοούμενου, θα ακουστεί ποικιλοτρόπως αυτή τη βραδιά. Την εκδήλωση θα ανοίξει ο γενικός γραμματέας του συλλόγου Γιώργος Ν. Παπαθανασόπουλος και στη συνέχεια θα προβληθεί η ταινία του Τάσου Ψαρρά για τη ζωή και το έργο του ποιητή με αφηγητή τον Κώστα Καστανά. Ο Νίκος Βαρβαρέσος, μέλος του θεατρικού ομίλου Νότιας Κυνουρίας, θα τραγουδήσει μελοποιημένους στίχους, ο Κώστας Καστανάς θα διαβάσει ποίησή του και η Νένα Βενετσάνου θα τραγουδήσει στίχους του a cappella.

Η περιφέρεια θυμάται. Σε μια εποχή που θέλει να ξεχνάει τους ποιητές. Βέβαια ο Γιώργος Σαραντάρης ξεχασμένος είναι. Ίσως γιατί ο σύντομος βίος του, πέθανε 33 μόλις χρόνων, δεν τροφοδότησε επαρκώς τα φιλολογικά σαλόνια της εποχής του. Ίσως γιατί ήταν ο ξένος, ο "παρείσαχτος" όπως τον χαρακτηρίζει στα "Ανοιχτά Χαρτιά" του ο Οδυσσέας Ελύτης, ο μόνος που δεν τον προσπέρασε και δεν τον ξέχασε στιγμή. Η αλήθεια είναι ότι με τους λογοτεχνικούς κύκλους της εποχής του δεν ταίριαζε. Μεγαλωμένος σε ευκατάστατη οικογένεια εμπόρων στην Ιταλία, σπουδασμένος στην Ιταλία και συνομιλών με τα ρεύματα και τις ιδέες που τότε απλώνονταν στην Ευρώπη, με έργο αρκετά πρωτοπόρο για τα ελληνικά δεδομένα του μεσοπολέμου, ο Σαραντάρης δεν μπορούσε να γίνει άμεσα αποδεκτός. Το έργο του ωστόσο, μεστό και ευαίσθητο, επηρέασε την ελληνική δημιουργία. Λάτρης της "καθαρής ποίησης" ο ίδιος, επηρεάστηκε από την ιταλική ποίηση και τον Ντοστογιέφσκι, άντλησε από τις ιδέες του Νίτσε, του Κίρκεγκωρ, αλλά και από τον υπαρξισμό. Στην ποίησή του η γυναίκα, η θάλασσα, η μοναξιά, ο ουρανός, τα πουλιά, είναι στοιχεία-σύμβολα που επανέρχονται διαρκώς.

Στα 33 του χρόνια, οπότε κόπηκε το νήμα της ζωής του, μετρούσε ήδη στις αποσκευές του πέντε ποιητικές συλλογές, "Οι αγάπες του χρόνου" (1933), "Τα ουράνια" (1934), "Αστέρια" (1935), "Γράμματα σε μια γυναίκα" (1936), "Στους φίλους μιας άλλης χαράς" (1940), και τρία φιλοσοφικά δοκίμια, τα "Συμβολή σε μια φιλοσοφία της ύπαρξης (1937), "Η παρουσία του ανθρώπου" (1938) και "Δοκίμιο Λογικής σαν θεωρία του Απολύτου και μη Απολύτου" (1939).
Ο Σαραντάρης δεν ήταν ο διανοούμενος της κλειστής κάμαρας. Κατετάγη και πολέμησε στο ελληνοαλβανικό μέτωπο, όπου αρρώστησε από τύφο. Με την επιστροφή του άφησε την τελευταία του πνοή στην Αθήνα το 1941. Για τον πρόωρο χαμό του ποιητή γράφει χαρακτηριστικά ο Ελύτης, επίσης στα 'Ανοιχτά χαρτιά": "Ήταν η μόνη και πιο άδικη απώλεια [...] Θέλω απροκάλυπτα να καταγγείλω το επιστρατευτικό σύστημα που επικρατούσε την εποχή εκείνη και που, δεν ξέρω πώς, κατάφερε να κρατήσει στα γραφεία και τις επιμελητείες όλα τα χοντρόπετσα θηρία των αθηναϊκών ζαχαροπλαστείων και να ξαποστείλει στην πρώτη γραμμή το πιο αγνό και ανυπεράσπιστο πλάσμα. Έναν εύθραστο διανοούμενο που μόλις στεκόταν στα πόδια του, που όμως είχε προφθάσει να κάνει τις πιο πρωτότυπες και γεμάτες από αγάπη σκέψεις για την Ελλάδα και το μέλλον της".

Πόλυ Κρημνιώτη

*από την εφημερίδα "Η ΑΥΓΗ"  κυριακή 28 Αυγ. 2011