~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
* από το 1988 * Τριάντα (30) xρόνια στο χώρο των εκδόσεων * στηρίζουμε τους δημιουργούς... και είμαστε δίπλα στους ανα-Γνώστες με αγάπη και σεβασμό στο βιβλίο.............. email: yfosmagazine@gmail.com
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Buchhandel Bowker Electre Informazioni Editoriali Micronet Nielsen Book Data

~~


"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΪΒΑΛΗ {από το 1988]

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΪΒΑΛΗ {από το 1988]
για επικοινωνία στα τηλ.: 22940 99125 & 210 8656.731 [καθημερινά 9.00 π.μ. με 9.00 μ.μ.] email:panosaivalis@gmail.com

Κάνουμε τις αγορές μας από τα καταστήματα της γειτονιάς μας

Powered By Blogger

Πέμπτη 28 Ιουνίου 2012

Γιώργος Σεφέρης: ''Aνήκω σὲ µία χώρα µικρή''


(H oμιλία του Γιώργου Σεφέρη
στην τελετή παραλαβής του Βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας,
Στοκχόλμη, 11 Δεκεμβρίου 1963)


«νήκω σὲ µία χώρα µικρή. Ἕνα πέτρινο ἀκρωτήρι στὴ Μεσόγειο, ποὺ δὲν ἔχει ἄλλο ἀγαθὸ παρὰ τὸν ἀγώνα τοῦ λαοῦ, τὴ θάλασσα, καὶ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου. Εἶναι µικρὸς ὁ τόπος µας, ἀλλὰ ἡ παράδοσή του εἶναι τεράστια καὶ τὸ πράγµα ποὺ τὴ χαρακτηρίζει εἶναι ὅτι µᾶς παραδόθηκε χωρὶς διακοπή. Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα δὲν ἔπαψε ποτὲ της νὰ µιλιέται. Δέχτηκε τὶς ἀλλοιώσεις ποὺ δέχεται καθετὶ ζωντανό, ἀλλὰ δὲν παρουσιάζει κανένα χάσµα. Ἄλλο χαρακτηριστικὸ αὐτῆς τῆς παράδοσης εἶναι ἡ ἀγάπη της γιὰ τὴν ἀνθρωπιά, κανόνας της εἶναι ἡ δικαιοσύνη. Στὴν ἀρχαία τραγωδία, τὴν ὀργανωµένη µὲ τόση ἀκρίβεια, ὁ ἄνθρωπος ποὺ ξεπερνᾶ τὸ µέτρο, πρέπει νὰ τιµωρηθεῖ ἀπὸ τὶς Ἐρινύες. Ὅσο γιὰ µένα συγκινούµαι παρατη ρώντας πὼς ἡ συνείδηση τῆς δικαιοσύνης εἶχε τόσο πολὺ διαποτίσει τὴν ἑλληνικὴ ψυχή, ὥστε νὰ γίνει κανόνας τοῦ φυσικοῦκόσµου. Και ἕνας ἀπὸ τοὺς διδασκάλους µου, τῶν ἀρχῶν τοῦ περασµένου αἰώνα, γράφει : «... θὰ χαθοῦµε γιατί ἀδικήσαµε....». Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἦταν ἀγράµµατος. Εἶχε µάθει νὰ γράφει συναπτὰ τριάντα πέντε χρόνια τῆς ἡλικίας του. Ἀλλὰ στὴν Ἑλλάδα τῶν ἡµερῶν µας, ἡ προφορικὴ παράδοση πηγαίνει µακριὰ στὰ περασµένα ὅσο καὶ ἡ γραπτή. Τὸ ἴδιο καὶ ἡ ποίηση.
Εἶναι γιὰ µένα σηµαντικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Σουηδία θέλησε νὰ τιµήσει καὶ τούτη τὴν ποίηση καὶ ὅλη τὴν ποίηση γενικά, ἀκόµη καὶ ὅταν ἀναβρύζει ἀνάµεσα σ’ἕνα λαὸ περιορισµένο. Γιατί πιστεύω πώς τοῦτος ὁ σύγχρονος κόσµος ὅπου ζοῦµε, ὁ τυρρανισµένο ς ἀπὸ τὸ φόβο καὶ τὴν ἀνησυχία, τὴ χρειάζεται τὴν ποίηση. Ἡ ποίηση ἔχει τὶς ρίζες της στὴν ἀνθρώπινη ἀνάσα – καὶ τί θὰ γινόµασταν ἂν ἡ πνοή µας λιγόστευε; Εἶναι µία πράξη ἐµπιστοσύνης – κι ἕνας Θεὸς τὸ ξέρει ἂν τὰ δεινά µας δὲν τὰ χρωστᾶµε στὴ στέρηση ἐµπιστοσύνης. Παρατήρησαν, τὸν περασµένο χρόνο γύρω ἀπὸ τοῦτο τὸ τραπέζι, τὴν πολὺ µεγάλη διαφορὰ ἀνάµεσα στὶς ἀνακαλύψεις τῆς σύγχρονης ἐπιστήµης καὶ στὴ λογοτεχνία, παρατήρησαν πὼς ἀνάµεσα σ’ ἕνα ἀρχαῖο ἑλληνικὸ δράµα καὶ ἕνα σηµερινό, ἡ διαφορὰ εἶναι λίγη
Ναί, ἡ συµπεριφορὰ τοῦ ἀνθρώπου δὲ µοιάζει νὰ ἔχει ἀλλάξει βασικά. Καὶ πρέπει νὰ προσθέσω πὼς νιώθει πάντα τὴν ἀνάγκη ν’ ἀκούσει τούτη τὴν ἀνθρώπινη φωνὴ ποὺ ὀνοµάζουµε ποίηση. Αὐτὴ ἡ φωνὴ ποὺ κινδυνεύει νὰ σβήσει κάθε στιγµὴ ἀπὸ στέρηση ἀγάπης καὶ ὁλοένα ξαναγεννιέται. Κυνηγηµένη, ξέρει ποὺ νὰ βρει καταφύγιο, ἀπαρνηµένη, ἔχει τὸ ἔνστικτο νὰ πάει νὰ ριζώσει στοὺς πιὸ ἀπροσδόκητους τόπους. Γι’ αὐτὴ δὲν ὑπάρχουν µεγάλα καὶ µικρὰ µέρη τοῦ κόσµου. Τὸ βασίλειό της εἶναι στὶς καρδιὲς ὅλων τῶν ἀνθρώπων τῆς γῆς. Ἔχει τὴ χάρη ν’ ἀποφεύγει πάντα τὴ συνήθεια να κρίνει μία χωρα από το μέγεθος της, την γλώσσα της, τον πλούτο, ή την βιομηχανία της. Χρωστῶ τὴν εὐγνωµοσύνη µου στὴ Σουηδικὴ Ἀκαδηµία ποὺ ἔνιωσε αὐτὰ τὰ πράγµατα, ποὺ ἔνιωσε πὼς οἱ γλῶσσες, οἱ λεγόµενες περιορισµένης χρήσης, δὲν πρέπει νὰ καταντοῦν φράχτες ὅπου πνίγεται ὁ παλµὸς τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς, ποὺ ἔγινε ἕνας Ἄρειος Πάγος ἱκανός νὰ κρίνει µὲ ἀλήθεια ἐπίσηµη τὴν ἄδικη µοίρα τῆς ζωῆς, γιὰ νὰ θυµηθῶ τὸν Σέλλεϋ, τὸν ἐµπνευστή, καθώς µᾶς λένε, τοῦ Ἀλφρέδου Νοµπέλ, αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ µπόρεσε νὰ ἐξαγοράσει τὴνἀναπόφευκτη βία µὲ τὴ µεγαλοσύνη τῆς καρδιᾶς του.


Σ’ αὐτὸ τὸν κόσµο, ποὺ ὁλοένα στενεύει, ὁ καθένας µας χρειάζεται ὅλους τούς ἄλλους. Πρέπει ν’ ἀναζητήσουµε τὸν ἄνθρωπο, ὅπου καὶ νὰ βρίσκεται. Ὅταν στὸ δρόµο τῆς Θήβας, ὁ Οἰδίπους συνάντησε τὴ Σφίγγα, κι αὐτὴ τοῦ ἔθεσε τὸ αἴνιγµά της, ἡ ἀπόκρισή του ἦταν : ὁ ἄνθρωπος. Τούτη ἡ ἁπλὴ λέξη χάλασε τὸ τέρας. Ἔχουµε πολλὰ τέρατα νὰ καταστρέψουµε. Ἂς συλλογιστοῦµε τὴν ἀπόκριση τοῦ Οἰδίποδα.»

Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012

Η ιστορία της βιβλιοθήκης στον Δυτικό Πολιτισμό: Βιβλίο το βιβλίο οικοδομείται ο ουμανισμός


          Π. Κρημνιώτη  - Ημερομηνία δημοσίευσης: 17/06/2012 - εφημ. Η ΑΥΓΗ

"Ο Όμηρός σου είναι μουγκός" αναφωνεί ο Πετράρχης όταν λαβαίνει σε πάπυρο το σπάνιο ομηρικό χειρόγραφο. Άνθρωπος της ποίησης αλλά και της δράσης, ο πατέρας του ουμανισμού βάλθηκε στο τέλος του βίου του να μάθει αρχαία ελληνικά προκειμένου να έχει πρόσβαση στην αρχαιοελληνική γραμματεία. Με το έργο του εισχώρησε σε περισσότερους από έναν πνευματικούς κόσμους, σύρρωντας το κομβικό βήμα της μετάβασης από τη θεολογική θεώρηση στη θέαση του απτού. Για τον Πετράρχη ήταν ένα βήμα, για την ανθρωπότητα το καθοριστικό σάλτο προς την Αναγέννηση. Ο βίος του Πετράρχη, ενδιαφέρων από κάθε άποψη, του επιφύλαξε επιπλέον το τέλος που θα ευχόταν κάθε άνθρωπος του πνευματικού διαμετρήματός του. Στις 18 Ιουλίου 1374 βρέθηκε νεκρός ανάμεσα στα βιβλία και έγγραφα της βιβλιοθήκης της κατοικίας του.
Από τα μέσα του 15ου αιώνα η εφεύρεση της τυπογραφικής τέχνης και η εδραίωσή της και σε πολίχνες ακόμα της Ευρώπης άλλαξε το τοπίο της βιβλιοπαραγωγής και έδωσε άλλες δυνατότητες στον καθένα να αποκτήσει γνώση που συχνά καλύπτονταν από βιβλιοταφικές συνήθειες
Αν αναλογιστεί κανείς ότι ήταν ο πρώτος που δημιούργησε συλλογές βιβλίων σε βιβλιοθήκες, συγκέντρωνε νομίσματα και διατηρούσε χειρόγραφα, αντιγράφοντας ιδιοχείρως όσα δεν μπορούσε να αγοράσει, ενώ ταυτόχρονα είχε μισθωμένους αντιγραφείς και προέτρεπε τους συγχρόνους του στη συλλογή αρχαίων εγγράφων και στη μελέτη της κλασικής ελληνικής και ρωμαϊκής λογοτεχνίας, αντιλαμβάνεται τη θέση που κατείχε η βιβλιοθήκη στον αξιακό κώδικα του Πετράρχη. Θα άξιζε, λοιπόν, από κάθε άποψη, μια επίσκεψη στη δική του βιβλίοθήκη.
Απ' αυτήν ακριβώς τη βιβλιοθήκη, αλλά και από τις βιβλιοθήκες των υπόλοιπων σκαπανέων του Ουμανισμού, τον Βοκάκιο και τον Λεόντιο Πιλάτο, πιάνει το νήμα ο Κωνσταντίνος Σ. Στάικος στον πέμπτο τόμο της Ιστορίας της Βιβλιοθήκης στον Δυτικό Πολιτισμό "Από τον Πετράρχη έως τον Μιχαήλ Άγγελο" (εκδ. Κότινος) με τον οποίο ολοκληρώνει το τιτάνιο έργο της αφήγησης της πορείας του ανθρώπινου πολιτισμού από τους προσωκρατικούς φιλοσόφους ως την Αναγέννηση, ιδωμένη μέσα από την περιπέτεια του βιβλίου και της βιβλιοθήκης. "Είναι η ιστορία του πνεύματος υπό το πρίσμα του βιβλίου και της βιβλιοθήκης και στην αντιστοιχία με τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις" εξηγεί ο ιστορικός του βιβλίου Κ. Στάικος.



* * *
Η πρωτότυπη αυτή ιστορία ξεκίνησε πριν από δώδεκα χρόνια. "Ο τόμος αυτός ολοκληρώνει τη μαραθώνια διαδρομή από τις απαρχές της γραπτής παράδοσης που είχε ως επίκεντρο την κοσμογονία μέχρι την εδραίωση του ουμανισμού στη δυτική σκέψη που σηματοδοτείται από μεγάλους συγγραφείς της Δύσης, όπως ο Πετράρχης, ο Αριόστο, ο Ρονσάρ, ο Θερβάντες και τέλος ο Σαίξπηρ" λέει ο κ. Στάικος. Από τις σελίδες του παρακολουθούμε τη διαδρομή του βιβλίου και ταυτόχρονα τη γέννηση της ουμανιστικής ιδέας, την εδραίωση της διδασκαλίας των ελληνικών ισότιμα με τα λατινικά, τη συμβολή της τυπογραφίας στην παιδεία, την εδραίωση των πανεπιστημιακών σπουδών, τον ρόλο στη διαμόρφωση εθνικής βιβλιογραφίας με την επικράτηση των ευρωπαϊκών γλωσσών και τη δημιουργία βιβλιοθηκών σε μοναστηριακά κέντρα αλλά και σε κοσμικά κτήρια με δημόσιο χαρακτήρα.
Κομβικό σημείο της ουμανιστικής φιλοσοφίας αποτελεί το 1397, εξηγεί ο κ. Στάικος, καθώς εγκαινιάζεται στη Φλωρεντία η επίσημη και συστηματική διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας. Ταυτόχρονα και παράλληλα Έλληνες δάσκαλοι από την Κωνσταντινούπολη αναλαμβάνουν έδρες σε διάφορα πανεπιστήμια της Ιταλίας αλλά και διαμορφώνουν γύρω τους λόγιους κύκλους με αποκλειστικό σκοπό τη διάδοση της ελληνικής γλώσσας. Τα πλέον εξέχοντα μέλη της ιταλικής λογιοσύνης σύντομα κατανόησαν πως ό,τι είχαν στα χέρια τους από λατινικές μεταφράσεις, έργων του Αριστοτέλη κυρίως, έχριζαν αναθεώρησης. "Αυτή η φιλολογική εργασία μπορούσε να γίνει μόνο με βάση τους ελληνικούς κώδικες που έφεραν μαζί τους οι βυζαντινοί αλλά και αυτούς που αγόραζαν από την Κωνσταντινούπολη όσοι Ιταλοί ολοκλήρωναν τις σπουδές τους αυτές. Ένας αριθμός μεγαλύτερος από 1.000 χειρόγραφα πέρασε στη δύση πριν και μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης. Με τη διαδικασία της μεταφοράς των κωδίκων οι Ιταλοί ήρθαν για πρώτη φορά σε επαφή με κείμενα φιλοσόφων και διανοουμένων που γνώριζαν μόνο καθ' όνομα. Ο Πλάτωνας ήταν άγνωστος στη Δύση όπως και ο Θουκυδίδης" υπογραμμίζει ο κ. Στάικος.
Από τα μέσα του 15ου αιώνα η εφεύρεση της τυπογραφικής τέχνης και η εδραίωσή της και σε πολίχνες ακόμα της Ευρώπης άλλαξε το τοπίο της βιβλιοπαραγωγής και έδωσε άλλες δυνατότητες στον καθένα να αποκτήσει γνώση που συχνά καλύπτονταν από βιβλιοταφικές συνήθειες. Το παράδειγμα που παραθέτει ο κ. Στάικος είναι χαρακτηριστικό. "Αν είχε κάποιος ένα μοναδικό αντίγραφο κειμένου το οποίο δεν μοιραζόταν με κανέναν, το “έθαβε” στη δική του βιβλιοθήκη, όπως στην περίπτωση του “Λεξικού” του Ησύχιου".
Μέσα, λοιπόν, από την εδραίωση της έννοιας της βιβλιοθήκης αρχίζει να δομείται το οικοδόμημα του ευρωπαϊκού ουμανισμού. "Η ουμανιστική ιδέα είναι βασισμένη σε μία βιβλιακή παράδοση που θέλει τον άνθρωπο στο κέντρο του κόσμου ελεύθερα να διαλογίζεται και να πράττει προσφέροντας έτσι στα κοινά αλλά και ολοκληρώνοντας τη δική του ύπαρξη. Μέσα απ' αυτό το πρίσμα καθιερώθηκε ο θεσμός της βιβλιοθήκης κάθε καλλιεργημένου ατόμου που επιθυμούσε να καλλιέργήσει την ψυχή του μέσα από την οποία θα κατευθύνει τα έργα του. Κάτι που δεν έχει αλλάξει ως σήμερα σε τελική ανάλυση" λέει ο Κ. Στάικος, επισημαίνοντας ταυτόχρονα ότι "οι διοανοούμενοι την εποχή εκείνη έπαιζαν καθοριστικό ρόλο στα δρώμενα και τις πολιτικές εξελίξεις".
Και στον παρόντα τόμο, παράλληλα με την ιστορία της βιβλιοθήκης, παρακολουθούμε και μια άλλη ιστορία, άρρηκτα συνδεδεμένη μαζί της. Ο Κωνσταντίνος Σπ. Στάικος, υπό την άλλη του ιδιότητα, του αρχιτέκτονα, κλείνει και ετούτο τον τόμο με την αρχιτεκτονική εξέλιξη των βιβλιοθηκών σε κτηριακό και εξοπλιστικό επίπεδο. Η πεντάτομη ιστορία κυκλοφορεί επίσης και στα αγγλικά από εκδοτικούς οίκους της Αμερικής (Οak Knoll Press) και της Ολλανδίας (Ηes de Graaf) και μεταφράζεται από το Πανεπιστήμιο του Πεκίνου στα κινέζικα καθώς επιλέχθηκε να γεφυρώσει τις γνώσεις του κινεζικού πολιτισμού με τη διαδρομή του βιβλίου και της βιβλιοθήκης της Δύσης.
Έχοντας πια ολοκληρώσει την ιστορία των βιβλιοθηκών, ο Κ. Στάικος ετοιμάζει το επόμενο βιβλίο του. Αυτή τη φορά καταπιάνεται με μια βιβλιοθήκη την οποία σίγουρα θέλουν πολλοί να "επισκευτούν". Αφορά τη συγκρότηση της βιβλιοθήκης του Αριστοτέλη και αναμένεται να κυκλοφορήσει μέχρι τα τέλη του χρόνου. “Ανασυστείνω τη βιβλιοθήκη και με βάση τις παραπομπές σε έργα και δοκίμια που δεν έφτασαν ως τις μερες μας, τα λεγόμενα “εξωτερικά συγγράμματα” και “μικρές πραγματείες” που σχετίζονται με τις θέσεις του στην προσέγγιση διαφόρων περιοχών των γραμμάτων”. Προηγουμένως θα κυκλοφορήσει "Η Βιβλιοθήκη της Ακαδημίας του Πλάτωνα" η οποία εξετάζει κτηριολογικά ζητήματα, τον φιλοσοφικό σχεδιασμό, τον μαθητικό κύκλο, την εκδοτική δραστηριότητα και συλλογές βιβλίων”.


__________________________________________________________
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=695293