~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
* από το 1988 * Τριάντα (30) xρόνια στο χώρο των εκδόσεων * στηρίζουμε τους δημιουργούς... και είμαστε δίπλα στους ανα-Γνώστες με αγάπη και σεβασμό στο βιβλίο.............. email: yfosmagazine@gmail.com
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Buchhandel Bowker Electre Informazioni Editoriali Micronet Nielsen Book Data

~~


"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΪΒΑΛΗ {από το 1988]

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΪΒΑΛΗ {από το 1988]
για επικοινωνία στα τηλ.: 22940 99125 & 210 8656.731 [καθημερινά 9.00 π.μ. με 9.00 μ.μ.] email:panosaivalis@gmail.com

Κάνουμε τις αγορές μας από τα καταστήματα της γειτονιάς μας

Powered By Blogger

Κυριακή 21 Μαΐου 2017

«Το τυχάρπαστο κοράκι» του Vincent Dowling στο Studio Κυψέλης

ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ


Το Studio Κυψέλης φιλοξενεί την παράσταση «Το τυχάρπαστο κοράκι» του Vincent Dowling από το Σάββατο 13 Μαΐου 2017.

Λίγα λόγια για το έργο: 

Ξέρουμε πολύ λίγα για τον Σαίξπηρ ως άνθρωπο. Με το «Τυχάρπαστο Κοράκι»
ο Vincent Dowling καταδύεται δημιουργικά μέσα σε ερωτηματικά που υπάρχουν από αιώνες για την προσωπική ζωή του Βάρδου. Αυτό το δράμα-κωμωδία εστιάζει στη Σουζάννα Σαίξπηρ- Χωλλ, την κόρη του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, και στον Ρίτσαρντ Μπέρμπαιητζ, τον σπουδαιότερο Ελισαβετιανό ηθοποιό.
Η πλοκή, τοποθετημένη στο 1616, λίγους μήνες μετά τον θάνατο του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, παρουσιάζει τη Σουζάννα να επισκέπτεται τον Μπέρμπαιητζ στο δημιούργημα του Σαίξπηρ, το θέατρο Γκλόουμπ, για να μάθει για τον πατέρα της. Ο Βάρδος πέρασε λίγο χρόνο με την οικογένειά του, εγκαταλείποντάς τους, όταν η Σουζάννα ήταν ακόμα παιδί. Ένιωσε παραμελημένη και υπέφερε από την απουσία του… όμως απολάμβανε την τιμή να είναι η κόρη του διάσημου συγγραφέα αλλά και την οικονομική επιτυχία. Αισθανόταν όμως οδύνη για την απουσία του πατέρα από τη ζωή της και ψάχνει να τον βρει εκεί που παραμένει ακόμα ολοζώντανος, μέσα στα έργα του.
Τελικά η Σουζάννα μαθαίνει να ακούει όχι μόνο τη φωνή του πατέρα της αλλά και της ανθρωπότητας στα περίφημα θεατρικά του λόγια, όπως συμβαίνει με τον κάθε θεατή της τέχνης του στους αιώνες. 
Αυτή είναι η μεγαλύτερη φιλοφρόνηση στην ιδιοφυΐα του Σαίξπηρ. Ο τίτλος του έργου προέρχεται από μια κριτική που του έκανε ο Ρόμπερτ Γκρην το 1592, όπου τον περιγράφει αρνητικά σαν «τυχάρπαστο κοράκι».

Το έργο μας, στο οποίο προσθέσαμε τραγούδια του Σαίξπηρ στην αυθεντική τους μουσική, διαρκεί δύο ώρες μαζί με το διάλειμμα.

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:
O Vincent Dowling (1929-2013) ήταν για 27 χρόνια διευθυντής του Abbey Theatre (Εθνικού Θεάτρου της Ιρλανδίας). Ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής, διευθυντής του Πειραματικού Θεάτρου, ένας από τους πρωταγωνιστές, διευθυντής και πρόεδρος του Συμβουλίου του Abbey Theatre. Οργάνωσε την πρώτη επίσκεψη του Abbey στο Θέατρο Τέχνης της Μόσχας και έφερε το περίφημο Ρώσικο Θέατρο στο Δουβλίνο. Οργάνωσε και σκηνοθέτησε σε μεγάλες πόλεις και Πανεπιστήμια των ΗΠΑ την πρώτη και επιτυχημένη περιοδεία του Abbey για τα 55 χρόνια του έργου «Το Λεβεντόπαιδο του Δυτικού Κόσμου» του Σινγκ.
 Έπαιξε και σκηνοθέτησε στις ΗΠΑ, Παρίσι, Φλωρεντία, στο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου και ήταν σκηνοθέτης, παραγωγός και δάσκαλος στα καλύτερα από τα περιφερειακά θέατρα των ΗΠΑ. Για 20 χρόνια στην Ιρλανδία αλλά και στις ΗΠΑ ήταν γνωστός ραδιοφωνικός και τηλεοπτικός παραγωγός. Ήταν επισκέπτης καθηγητής σε αρκετά Αμερικανικά Πανεπιστήμια. Ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής και παραγωγός του The Great Lakes Shakespeare Festival στο Ohio (1976-84). 

Εκεί δημιούργησε την πρώτη παραγωγή του «The Adventures of Nicholas Nickleby», διάρκεια 8 ½ ωρών με την Royal Shakespeare Company στο Cleveland και το Chicago. Αν και αφοσιωμένος Δημοκρατικός, έδωσε σόλο παράσταση τρεις φορές στον Λευκό Οίκο κατά την προεδρεία Ρήγκαν. Τη δεκαετία του ’90, ίδρυσε το Miniature Theatre στο Chester (MTC).
 Αποσύρθηκε από το MTC το 2008 και έκανε την Vincent Dowling Theatre Company, σκηνοθετώντας το «The Rivalry» του Norman Corwin, σε εθνικό τουρ και στη Νέα Υόρκη. Έχει λάβει 5 τιμητικά Doctorates, ένα Phi Beta Kappa και πολλά άλλα Βραβεία. Έχει εκδώσει έργα του σαν συγγραφέας, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας. Το 2001, δημοσίευσε τον πρώτο τόμο από τα απομνημονεύματά του. 
Το έργο του «The Upstart Crow» παίχτηκε με εξαιρετικές κριτικές. Έκανε επίσης διασκευή και παραγωγή του «Βυσσινόκηπου» και της «Λυσιστράτης».

Αφιλοκερδής προσφορά των παρακάτω συντελεστών:
Μετάφραση: Κωνσταντίνα Ρίτσου
Σκηνοθετική Επιμέλεια: Κωνσταντίνα Ρίτσου
Μουσική: James Van Kollenburg (διασκευή των τραγουδιών του Σαίξπηρ για πιάνο)
Παραγωγή (αφιλοκερδής προσφορά): ΣΚΗΝΗ ΕΛΙΚΩΝΟΣ ΑΣΤΙΚΗ ΜΗ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ
Προβολή-επικοινωνία: Νατάσα Παππά 
Ηθοποιοί:
Κωνσταντίνα Ρίτσου: ΡΙΤΣΑΡΝΤ ΜΠΕΡΜΠΑΙΗΤΖ
Ιώ Ανδριανάτου: ΣΟΥΖΑΝΝΑ ΣΑΙΞΠΗΡ
Γιώργος Λιβανός: ΤΟΜΑΣ, ΡΙΧΑΡΔΟΣ Γ, ΟΘΕΛΛΟΣ
Σοφία Μπεράτη: τραγούδια Σαίξπηρ

Ημέρες & ώρες παραστάσεων:
 

Σάββατο 13 Μαΐου 2017 στις 20.30 
Κυριακή 14 Μαΐου 2017 στις 20.30
Σάββατο 27 Μαΐου 2017 στις 20.30
Κυριακή 28 Μαΐου 2017 στις 20.30 

Τιμές εισιτηρίων:
Ελεύθερη είσοδος (απαραίτητη η τηλεφωνική κράτηση θέσεων)
Για κρατήσεις θέσεων: 210 88 19571 και 693 4051093 
Studio Κυψέλης (Σπετσοπούλας 9, Κυψέλη)

___________
http://www.zougla.gr/politismos/8eatro-politismos/article/to-tixarpasto-koraki-tou-vincent-dowling-sto-studio-kipselis

Παρασκευή 19 Μαΐου 2017

ΜΗΝΥΜΑ ΔΡ. ΟΛΓΑΣ ΣΑΡΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΜΝΗΜΗΣ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ

ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΑΠΟΔΗΜΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ (ΣΑΕ

Επισυνάπτεται Μήνυμα Δρ.Όλγας Σαραντοπούλου, Γραμματέως Παγκοσμίου Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού για την Επέτειο Μνήμης της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού.
Με εκτίμηση,
Ευαγγελία Κουλιάνου
Βιέννη-Αυστρία

ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΑΠΟΔΗΜΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ (ΣΑΕ)
WORLD COUNCIL OF HELLENES ABROAD (SAE)
                                      Δρ. Όλγα Σαραντοπούλου – Γραμματέας ΣΑΕ
                                                                                                                                                                                Βιέννη, 19.5.2017

ΜΗΝΥΜΑ  ΔΡ. ΟΛΓΑΣ ΣΑΡΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΜΝΗΜΗΣ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ

Η 19η Μαΐου, είναι για κάθε Έλληνα όπου γης ημέρα μνήμης και τιμής των θυμάτων της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού. Τριακόσιες πενήντα τρείς χιλιάδες  νεκροί άνδρες, γυναίκες, παιδιά, υπήρξαν θύματα μιας απίστευτης βιαιότητας, μιας από τις πλέον αποτρόπαιες γενοκτονίες του 20ου αιώνα, που εκρίζωσε μια αρχέγονη ελληνική εστία.
Ενάμιση εκατομμύριο πρόσφυγες εκτοπίστηκαν, διασκορπίστηκαν σε ολόκληρο τον κόσμο. Οι Έλληνες του Πόντου, παρ’ όλες τις αντιξοότητες, επούλωσαν τις πληγές τους, δημιούργησαν στην νέα πατρίδα, συμβάλλοντας αποφασιστικά στην ανάπτυξή της, διατηρώντας τη μνήμη των “χαμένων πατρίδων”.
Η δική τους δημιουργικότητα, η ιδιαίτερη πολιτιστική τους ταυτότητα, και γλωσσική παράδοση, εμπλούτισαν πολιτισμικά, κοινωνικά, οικονομικά την Ελλάδα. Οι απόγονοι αυτών των ανθρώπων είναι σήμερα θεματοφύλακες αυτής της πατρίδας, της μακραίωνης παράδοσης. Είναι οι συνεχιστές της ιστορικής μνήμης, και κρατούν ζωντανή την μοναδικότητα της κληρονομιάς τους.
Η θαυμαστή διασπορά του Ποντιακού Ελληνισμού, αποτελεί σήμερα ένα πολύτιμο κεφάλαιο για τη σύγχρονη Ελλάδα. Τα μέλη της με συνοχή και αποφασιστικότητα έχουν πετύχει την διεθνοποίηση του ζητήματος της Γενοκτονίας, αναδεικνύοντάς το ως ζήτημα κατάφωρης παραβίασης των δημοκρατικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων που αφορά ολόκληρη την ανθρωπότητα,.
Στο πλευρό των Ποντίων αδελφών μας στεκόμαστε όλοι αλληλέγγυοι, εμείς οι Απανταχού Έλληνες, με στόχο μας την διεθνή αναγνώριση της Ποντιακής Γενοκτονίας.  Ζητούμε δικαίωση στην μνήμη των θυμάτων.
Ενενήντα οκτώ χρόνια μετά, δεν ξεχνούμε το ιερό μας χρέος προς την ιστορία μας, κρατούμε ζωντανή την ιστορική μνήμη, συνεχίζουμε τον αγώνα για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, και της αποφυγής των ίδιων λαθών και στο μέλλον, καταδικάζοντας ταυτόχρονα όλες τις σύγχρονες γενοκτονίες, δικαιώνοντας τις ψυχές των χιλιάδων αθώων που χάθηκαν.
Αυτό είναι το χρέος μας στο μέλλον των παιδιών μας.



Πέμπτη 18 Μαΐου 2017

Ρήγας Βελεστινλής: Η επαναστατική προκήρυξη για τα δίκαια του ανθρώπου

Απόσπασμα από το επαναστατικό του κείμενο «Δίκαια του Ανθρώπου», που περιλαμβάνεται στο κείμενο που εκδόθηκε στη Βιέννη στα 1797 με τίτλο “Νέα Πολιτική Διοίκηση των κατοίκων της Ρούμελης, της Μικράς Ασίας, των Μεσογείων Νήσων και της Βλαχομπογδανίας”. Η επιμέλεια και η γλωσσική προσαρμογή έγινε από τον Γιώργο Πρίμπα
Ρήγας Βελεστινλής (Φεραίος) – Τα Δίκαια του Ανθρώπου.

Άρθρον 1. Ο σκοπός όπου απ’ αρχής κόσμου οι άνθρωποι συμμαζώχτηκαν από τα δάση την πρώτη φορά, δια να κατοικήσουν όλοι μαζί κτίζοντας χώρες και πόλεις, ήταν για να αλληλοβοηθιούνται και να ζούνε ευτυχισμένοι, και όχι να αλληλοτρώγονται ή να ρουφά το αίμα τους ένας. Τότε έκαμαν βασιλέα για να αγρυπνεί για τα συμφέροντά τους, για να είναι βέβαιοι στην απόλαυση των φυσικών δικαίων, τα όποια δεν έχει την άδεια να τους τα αφαιρέσει κανένας επί της γης.
Άρθρον 2. Αυτά τα φυσικά δίκαια είναι: πρώτον το να είμαστε όλοι ίσοι και όχι ο ένας ανώτερος από τον άλλο˙ δεύτερο να είμαστε ελεύθεροι, και όχι ο ένας σκλάβος του άλλου˙ τρίτο να είμαστε σίγουροι στη ζωή μας και κανένας να μη μπορεί να μας την πάρει άδικα και κατά τη φαντασία του˙ και τέταρτον την περιουσία που κατέχουμε κανένας να μη μπορεί να μας την αγγίξει, αλλά να είναι δική μας και των κληρονόμων μας.
Άρθρον 3. Όλοι οι άνθρωποι, Χριστιανοί και Τούρκοι, κατά φυσικό λόγο είναι ίσοι. Όταν φταίξει κάποιος, οποιασδήποτε θρησκείας και αν είναι, οποιασδήποτε κατάστασης, ο νόμος είναι ο αυτός για το πταίσμα και αμετάβλητος˙ ήτοι δεν τιμωρείται ο πλούσιος λιγότερο και ο πτωχός περισσότερο για το αυτό σφάλμα, άλλα ίσια ίσια.
Άρθρον 4. Ο νόμος είναι εκείνη η ελεύθερη απόφαση που συντάχθηκε με την συγκατάθεση όλου του λαού˙ ήτοι όλοι θέλουμε ότι ο φονιάς να φονεύεται, αυτός λέγεται νόμος, και είναι ο ίδιος για όλους μας στην απόδοση δικαιοσύνης˙ και πάλι άλλος που υπερασπίζεται, ήτοι όλοι θέλουμε να εξουσιάζουμε την περιουσία μας, κανένας λοιπόν δεν έχει την άδεια να μας πάρει δυναστικά τίποτα. Αυτός είναι νόμος, επειδή μονάχοι μας το δεχόμαστε και το θέλουμε. Ο νόμος υπάρχει έτσι ώστε πάντοτε να προστάζει ό,τι πράγμα είναι δίκαιο και ωφέλιμο στη «συγκοινωνία» της ζωής μας και να εμποδίζει εκείνο που μας βλάπτει.
Άρθρον 5. Όλοι οι συμπολίτες να δύνανται να έχουν πρόσβαση στις αξίες και τα δημόσια αξιώματα. Τα ελεύθερα γένη δε γνωρίζουν καμίαν αιτία προτίμησης στις εκλογές τους, παρά τη φρόνηση και την προκοπή˙ δηλαδή ο καθένας, όταν είναι άξιος και προκομμένος για μία δημόσια εργασία, να μπορεί να την αποκτήσει˙ απεναντίας δε, μη όντας άξιος αλλά χυδαίος, δεν πρέπει να του δίδεται γιατί, μη ξέροντας πως να την εκτελέσει, προσκρούει και βλάπτει το κοινό με την αμάθεια και την ανεπιδεξιότητά του.
Άρθρον 6. Η ελευθερία είναι εκείνη η δύναμη που έχει ο άνθρωπος στο να κάμνει όλα εκείνα ώστε να μη βλάπτει τα δίκαια του γείτονά του. Αυτή έχει ως θεμέλιο τη φύση, γιατί φυσικά αγαπάμε να είμαστε ελεύθεροι˙ έχει ως κανόνα τη δικαιοσύνη, γιατί η δίκαιη ελευθερία είναι καλή˙ έχει ως φύλακα το νόμο, γιατί αυτός προσδιορίζει έως πού πρέπει να είμαστε ελεύθεροι. Το ηθικό σύνορο της ελευθερίας είναι τούτο το ρητό: Μην κάμνεις στον άλλο εκείνο που δεν θέλεις να σου κάμνουν.
Άρθρον 7. Το δίκαιο του να φανερώνουμε τη γνώμη μας και τους συλλογισμούς μας, τόσον με την τυπογραφία, όσο και με άλλον τρόπον˙ το δίκαιον του να συναθροιζόμαστε ειρηνικά˙ η ελευθερία κάθε είδους θρησκείας, Χριστιανισμού, Τουρκισμού, Ιουδαϊσμού, και τα λοιπά, δεν εμποδίζονται με την παρούσα (σ.σ προτεινόμενη) διοίκηση. Όταν εμποδίζονται αυτά τα δίκαια, είναι φανερό πως αυτό προέρχεται από τυραννία, ή πως είναι ακόμη ενθύμηση του εξοστρακισθέντα δεσποτισμού τον οποίο αποδιώξαμε.
Άρθρον 8. Η ασφάλεια είναι εκείνη η προστασία η οποία δίνεται απ’ όλο το έθνος και το λαό στον κάθε άνθρωπο για τη φύλαξη του υποκειμένου του, των δίκαιών του και των υποστατικών του˙ δηλαδή, όταν βλάψει ένα μόνον άνθρωπο, ή πάρει άδικα τίποτε απ’ αυτόν, όλος ο λαός πρέπει να σηκωθεί κατ’ επάνω εκείνου του δυνάστη και να τον αποδιώξει.
Άρθρον 9. Ο νόμος έχει χρέος να διαφεντεύει την κοινή ελευθερία όλου του έθνους και εκείνη του κάθε ανθρώπου, κάτοικου σε τούτη την αυτοκρατορία, εναντίον της καταπίεσης και της καταδυνάστευσης των διοικητών. Όταν αυτοί διοικούν δίκαια, να τους διαφεντεύει˙ αν δε άδικα, να τους αποβάλλει.
Άρθρον 10. Κανένας άνθρωπος να μην εγκαλείται σε απολογία, να μη συλλαμβάνεται από τους ανθρώπους της δικαιοσύνης και να μη φυλακίζεται με άλλο τρόπον, παρά καθώς ορίζει ο νόμος˙ δηλαδή, όταν αποδειχτεί φταίχτης ο άνθρωπος και όχι κατά την φαντασία και τη θέληση του κριτή. Κάθε κάτοικος όμως, όταν κλιθεί στην κρίση, ή νόμιμα συλληφθεί από τους υπηρέτες της δικαιοσύνης, πρέπει να υποταχτεί αμέσως και να πηγαίνει να κριθεί˙ γιατί, αν αντισταθεί και δεν θέλει να πηγαίνει στη δικαιοσύνη, γίνεται φταίχτης˙ και είναι μεγάλο σφάλμα όταν ο νόμος καλεί κάποιον άνθρωπο, και εκείνος αντιστέκεται με το κακό και δεν υπακούει να πηγαίνει, όντας σίγουρος ότι δεν τιμωρείται, αν είναι αθώος.
Άρθρον 11. Κάθε επιχείρημα δυνάστη το οποίο ήθελε κάμνει εναντίον ενός ανθρώπου ο οποίος δεν έφταιξε, και χωρίς προσταγή του νόμου να θέλουν να τον καταδικάσουν, εκείνο φαίνεται πως είναι μόνον από το κεφάλι του κριτή και έργο τυραννικό˙ ο άνθρωπος λοιπόν τον οποίον θέλουν να καταδυναστεύσουν με αυτόν τον τρόπον, έχει δίκιο και άδεια να αντισταθεί με όλη του τη δύναμη, να το αποβάλλει με βία και να μην υποταχθεί.
Άρθρον 12. Εκείνοι οι οποίοι εκδίδουν προσταγές, ή τυχόν θα τις υπογράψουν, ή τυχόν θα τις εκτελέσουν, ή τυχόν θα βάλουν άλλους να τις τελειώσουν, λέγοντας τους πως είναι πράγματα αναγκαία, χωρίς να έχει γνώση η διοίκηση, είναι φταίχτες και πρέπει να τιμωρούνται αυστηρά.
Άρθρον 13. Κάθε άνθρωπος ο οποίος φαίνεται πως είναι αθώος, αν τον συκοφαντήσουν πως έφταιξε, μέχρι να βεβαιωθεί πως είναι φταίχτης, και είναι ανάγκη να συλληφθεί από τούς ανθρώπους της δικαιοσύνης, κάθε αυστηρότητα, όπως δέσιμο, ύβρεις, ξυλοδαρμοί, οι οποίοι δεν είναι αναγκαίοι δια την κατακράτηση του ανθρώπου εκείνου, μέχρι να κριθεί, να απαγορεύονται, και μόνον αφού αποδειχτεί φταίχτης, τότε να του εφαρμόζεται η τιμωρία, κατά πως προβλέπει ο νόμος.
Άρθρον 14. Κανένας άνθρωπος να μην κρίνεται και να μην τιμωρείται αλλιώς, παρά αφού ομολογήσει όλα του τα επιχειρήματα και αφού κατά τούς νόμους κλιθεί στην κρίση˙ και τιμωρείται τότε μόνον, όταν είναι ένας νόμος καμωμένος προτού να έχει κάμνει εκείνος το πταίσμα. Ο νόμος μάλιστα ο οποίος φτιάχτηκε να τιμωρήσει εγκλήματα τα οποία είχαν γίνει κατά τον καιρό όπου αυτός δεν είχε συσταθεί, λέγεται τυραννία˙ και το να τιμωρεί ένας νέος νόμος παλαιά εγκλήματα λέγεται ανομία. Λοιπόν ένας άνθρωπος πήρε το βόδι ενός άλλου, και μέχρι τη στιγμή κατά την οποία το πήρε δεν υπήρχε κανένας νόμος που να εμπόδιζε αυτήν την αρπαγή, εκδόθηκε έπειτα νόμος να μην αρπάζει ένας του άλλου πράγματα˙ ο άρπαγας δίνει πίσω το βόδι, μα όχι γιατί υποχρεώθηκε από το νόμο, επειδή αυτός δεν ήξερε πως η αρπαγή ήταν κακή.
Άρθρον 15. Ο νόμος πρέπει να προσδιορίζει σωφρονισμούς ακριβώς και αποδεικτικά αναγκαίους˙ οι σωφρονισμοί αυτοί να είναι ανάλογοι με το έγκλημα και ωφέλιμοι στην κοινή διαβίωση (“συγκοινωνία”) των πολιτών. Ήτοι, αν έδειρε κάποιον άλλο, να δαρθεί μα όχι να αποκεφαλιστεί.
Άρθρον 16. Το δίκαιο του να εξουσιάζει καθένας ειρηνικά τα υποστατικά του είναι εκείνο το όποιον ανήκει σε κάθε κάτοικο˙ συνεπώς να τα χαίρεται, να τα μεταχειρίζεται κατά την θέλησή του, να απολαμβάνει τα εισοδήματά του, τον καρπό της τέχνης του, της εργασίας του και της φιλοπονίας του, χωρίς να μπορέσει ποτέ κανένας να του πάρει με τη βία ούτε ένα λεπτό.
Άρθρον 17. Να μην είναι εμποδισμένο στους κατοίκους κανένα είδος εργασίας, τέχνης, γεωργίας, εμπόριο, ή οποιονδήποτε επιχείρημα ωφέλιμο στην κοινή διαβίωση˙ η φιλοπονία όλων των πολιτών μπορεί να εκτείνεται σε όλες τις τέχνες και τις μαθήσεις.
Άρθρον 18. Κάθε άνθρωπος να μπορεί να δουλεύσει σε έναν άλλον ως υπηρέτης, προσφέροντας τον καιρόν του στη χρήση εκείνου, δεν μπορεί όμως να πωλήσει τον εαυτόν του, μήτε άλλος να τον πωλήσει, επειδή και το υποκείμενό του δεν είναι σε μόνη την εξουσία του εαυτού του, άλλα και της πατρίδος. Ο νόμος δε γνωρίζει καμίαν υποδούλωση μήτε σκλαβιά και στους ίδιους τους δούλους˙ σώζεται μόνο μία υπόσχεση, να φροντίζει ο υπηρέτης για την εργασία του, και να είναι ευγνώμων προς εκείνον ο οποίος τον πληρώνει μισθό, ο οποίος δεν επιτρέπεται ούτε να τον βρίσει, ούτε να τον δείρει˙ αναιρεί όμως την συμφωνία, τον πληρώνει έως εκείνη τη στιγμή και τον αποβάλλει.
Άρθρον 19. Κανένας δε θα στερηθεί το παραμικρότερο μέρος των κτημάτων του χωρίς τη θέλησή του˙ αν όμως πρόκειται για δημόσια ανάγκη, όπως όταν ζητάει η πατρίδα τον κήπο του για να κάμνει αγορά ή άλλο κανένα κτήριο, τότε να αποτιμάται ο κήπος, να πληρώνεται ο ιδιοκτήτης, και έτσι να γίνεται η αγορά ή το κτήριο.
Άρθρον 20. Κάθε δόσιμο έχει να γίνεται μόνο για το δημόσιο όφελος και όχι για αρπαγές του ενός και του άλλου. Όλοι οι υπήκοοι έχουν το δίκαιο να συντρέξουν στη φορολογία (στο ρίψιμο του τεφτεριού), να αγρυπνούν στο σύναγμα των δοσιμάτων και να παίρνουν λογαριασμό απ’ εκείνον όπου τα σύναξε.
Άρθρον 21. Οι δημόσιες συνδρομές και ανταμοιβές είναι ένα ιερό χρέος της πατρίδας. Το κοινό χρωστά μία βοήθεια προς τους δυστυχείς συμπολίτες, τόσον στο να τους προμηθεύει να έχουν να εργάζονται, όσο και να δώσει τρόπον ζωής σ’ εκείνους οι οποίοι δεν μπορούν πλέον να δουλεύουν˙ όπως, ένας γεωργός μην έχοντας βόδια κάθεται αργός˙ η πατρίδα έχει χρέος να του δώσει και να τον συντρέχει, ώστε να τα πληρώσει˙ ένας σακατεύτηκε εις τον υπέρ πατρίδας πόλεμο˙ αυτή πρέπει να τον ανταμείψει και να τον θρέφει όσο ζει.
Άρθρον 22. Όλοι χωρίς εξαίρεση έχουν χρέος να γνωρίζουν γράμματα˙ η πατρίδα πρέπει να ιδρύσει σχολεία σε όλα τα χωριά για τα αρσενικά και τα θηλυκά παιδιά. Από τα γράμματα γεννιέται η προκοπή, με την οποίαν λάμπουν τα ελεύθερα έθνη. Να εξηγούνται οι παλαιοί ιστορικοί συγγραφείς, εις δε τις μεγάλες πόλεις να διδάσκεται η γαλλική και η ιταλική γλώσσα, η δε αρχαία ελληνική να είναι απαραίτητη.
Άρθρον 23. Η κοινή επιβεβαίωση και σιγουριά του κάθε πολίτη συνίσταται στην ενέργεια όλων των πολιτών. Ήτοι να στοχαζόμαστε πως, όταν πάθει ένας τίποτα κακό, να αγγίζονται όλοι, και προς τούτο πρέπει να βεβαιώσουμε στον καθένα την μεταχείριση και την προφύλαξη των δικαίων του. Αυτή η σιγουριάς θεμελιώνεται πάνω στην αυτεξουσιότητα τού έθνους, ήτοι όλο το έθνος αδικείται, όταν αδικείται ένας μόνος πολίτης.
Άρθρον 24. Αυτή η αυτεξουσιότητα δεν έχει το κύρος, αν τα όρια των δημοσίων αξιωμάτων δεν είναι φανερά προσδιορισμένα από το νόμο και αν δεν είναι αποφασισμένο ρητά το να δίδουν λογαριασμό όλοι οι αξιωματούχοι.
Άρθρον 25. Η αυτοκρατορία είναι θεμελιωμένη στο λαό. Αυτή είναι μία, αδιαίρετη, απροσδιόριστη και αναφαίρετη. Δηλαδή ο λαός μόνον μπορεί να προστάζει, και όχι ένα μέρος ανθρώπων ή μία πόλη˙ και μπορεί να προστάζει για όλα χωρίς κανένα εμπόδιο.
Άρθρον 26. Κανένα μέρος του λαού δε μπορεί να ενεργήσει τη δύναμη όλου του έθνους˙ κάθε μέλος όμως του αυτοκράτορα λαού, συναγόμενο, έχει δίκαιον να πει το θέλημά του με μία σωστή ελευθερία.
Άρθρον 27. Κάθε άνθρωπος ο οποίος ήθελε αρπάξει την αυτοκρατορία και την εξουσία του έθνους ευθύς να φυλακίζεται από τούς ελεύθερους άνδρες, να κρίνεται και να τιμωρείται κατά το νόμο.
Άρθρον 28. Ένα έθνος έχει το δίκαιο πάντοτε να μετασχηματίσει και να μεταλλάξει τη νομοθεσία του˙ τα πρόσωπα μιας γενιάς δεν δικαιούνται να καθυποτάξουν στους νόμους τους τα πρόσωπα τα οποία θα γεννηθούν μετά από αυτά.
Άρθρον 29. Κάθε πολίτης έχει ένα ίσο δίκαιο με τους άλλους στο να συντρέχει να γίνεται ένας νόμος, ή να ονοματίσει τους αξιωματούχους, τους βουλευτές, τους στρατηγούς και τους επιτρόπους του έθνους.
Άρθρον 30. Τα δημόσια αξιώματα υφίστανται για τόσο καιρό όσο θέλει και κρίνει εύλογο η διοίκηση. Αυτά δεν πρέπει να θεωρούνται ως ξεχωριστές τιμές, μήτε ως ανταμοιβές, αλλά ως χρέη απαραίτητα των πολιτών στο να δουλεύσουν για την πατρίδα τους.
Άρθρον 31. Τα εγκλήματα των επιτρόπων τού έθνους και των αξιωματούχων ποτέ δεν πρέπει να μένουν ατιμώρητα. Κανένας δεν έχει το δίκαιο να στοχάζεται τον εαυτόν του απαραβίαστο περισσότερο από τους άλλους. Ήτοι, όταν σφάλει μεγάλος ή μικρός, ο νόμος τον αντιμετωπίζει άφευκτα κατά το σφάλμα του, ας είναι και ο πρώτος αξιωματούχος.
Άρθρον 32. Το δίκαιο του να υποβάλει ο κάθε πολίτης έγγραφη αναφορά και να διαμαρτύρεται για καμίαν ενόχληση η οποία του γίνεται προς εκείνους όπου έχουν την εξουσία του έθνους στο χέρι τους, δεν επιτρέπεται να εμποδίζεται κατά οποιονδήποτε τρόπο , ούτε να του ισχυριστούν πως δεν είναι καιρός ή τόπος, αλλά οποία ώρα και αν προσέρχεται ο παραπονούμενος πολίτης να γίνεται δεκτή η αναφορά του.
Άρθρον 33. Το να αντιστέκεται ο κάθε πολίτης, όταν τον καταθλίβουν και τον αδικούν, είναι αποτέλεσμα των ανωτέρω αναφερθέντων δικαίων του, γιατί κανένας δεν αντιστέκεται όταν ξέρει πως θα δικαιωθεί με τη συνδρομή του νόμου.
Άρθρον 34. Όταν ένας μόνος κάτοικος του βασιλείου τούτου αδικηθεί, αδικείται όλο το βασίλειο˙ και πάλι όταν το βασίλειο αδικείται ή πολεμείται, αδικείται και πολεμείται ο κάθε πολίτης. Γι’ αυτό δεν μπορεί ποτέ κανείς να πει ότι ή τάδε χώρα πολεμείται, δε με μέλει, γιατί εγώ ησυχάζω στην δικήν μου˙ αλλά εγώ πολεμούμαι, όταν η τάδε χώρα πάσχει ως μέρος του όλου όπου είμαι. Ο Βούλγαρος πρέπει να κινείται, όταν πάσχει ο Έλληνας, και τούτος πάλιν για εκείνον, και αμφότεροι για τον Αλβανό ή το Βλάχο.
Άρθρον 35. Όταν η διοίκηση βιάζει, αθετεί, καταφρονεί τα δίκαια του λαού και δεν εισακούει τα παράπονά του, το να κάμνει τότε ο λαός, ή κάθε μέρος του λαού, επανάσταση, ν’ αρπάξει τ’ άρματα και να τιμωρήσει τους τυράννους του, είναι το πλέον ιερόν απ’ όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητο απ’ όλα τα χρέη του.
 Αν βρίσκονται όμως σε τόπο όπου είναι περισσότεροι τύραννοι, οι πλέον ανδρείοι πατριώτες και φιλελεύθεροι πρέπει να πιάσουν τα περάσματα των δρόμων και τα ύψη των βουνών, μέχρι να ανταμωθούν πολλοί, να πληθύνει ο αριθμός τους, και τότε ν’ αρχίσουν την επιδρομή κατά των τυράννων, ορίζοντες για κάθε δέκα ανθρώπους ένα δέκαρχο, για κάθε πενήντα πεντηκόνταρχο, για κάθε εκατό εκατόνταρχο˙ ο χιλίαρχος να έχει δέκα εκατοντάρχους και ο στρατηγός τρεις χιλίαρχους˙ ο δε αρχιστράτηγος πολλούς στρατηγούς. Τα χρέη των πόλεων, των πολιτειών, των χωρών και των κατά μέρος πολιτών τα οποία χρωστούνε ληφθέντα προ πέντε χρόνων, και σε αυτό το διάστημα πληρωνόταν ο τόκος στους δανειστές, η παρούσα διοίκηση τα αναιρεί, και οι δανειστές δεν έχουν να ζητούν εις το έξης ούτε κεφάλαιο ούτε υπόλοιπα από τους οφειλέτες, ωσάν να εξοφλήθηκαν τα δάνεια τους, γιατί αυτοί διπλασιάζουν τα κεφάλαια τους μες σε πέντε χρόνια.
______

Τετάρτη 17 Μαΐου 2017

"ΥΠΟΘΕΣΗ ΠΟΛΚ": Ένα βρώμικο έγκλημα (από τα τόσα...) της αμερικανοκρατίας στην Ελλάδα..

.

ΣΑΝ σήμερα, 16 Μαίου 1948: "ΥΠΟΘΕΣΗ ΠΟΛΚ": Ένα βρώμικο έγκλημα της αμερικανοκρατίας στην οποία είχαν υποταχτεί οι μετακατοχικές κυβερνήσεις της Ελλάδας. Τότε ήταν η κυβέρνηση Σοφούλη. Ακολούθησαν κι άλλες...
Στις 16 Μαΐου 1948, μεσούντος του Εμφυλίου Πολέμου, ο βαρκάρης Λάμπρος Αντώναρος βρίσκει να επιπλέει στον θαλάσσιο χώρο της Θεσσαλονίκης ένα πτώμα με μια σφαίρα στο κρανίο και δεμένο χειροπόδαρα. Η δολοφονία είναι οφθαλμοφανής και γρήγορα ανακαλύπτεται ότι το πτώμα ανήκει στον αμερικανό δημοσιογράφο Τζορτζ Πολκ, απεσταλμένο του ειδησεογραφικού δικτύου CBS. Η είδηση κάνει τον γύρο του κόσμου.
Ο Πολκ, 35 ετών, παντρεμένος με την ελληνίδα αεροσυνοδό Ρέα Κοκκώνη, ήταν δεινός επικριτής, τόσο των ανταρτών, όσο και της ελληνικής κυβέρνησης. «Γκάνγκστερ» αποκαλούσε τους μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού, «διεφθαρμένη» ήταν ο πιο επιεικής χαρακτηρισμός που επιφύλασσε στην κυβέρνηση Φιλελευθέρων και Λαϊκών. Ποιος είχε συμφέρον να τον δολοφονήσει;

Οι Αμερικανοί πιέζουν, 
η κυβέρνηση… ανταποκρίνεται 

Ο πρωθυπουργός Θεμιστοκλής Σοφούλης λίγες ώρες μετά την ανακάλυψη του πτώματος δήλωνε ότι «αποτελεί ζήτημα τιμής δια την Ελλάδα η ταχεία ανακάλυψις των δραστών και των αιτίων του αποτρόπαιου τούτου εγκλήματος, καθώς και η παραδειγματική τιμωρία των δολοφόνων».
Οι Αμερικανοί πίεζαν την ελληνική κυβέρνηση για γρήγορα και θεαματικά αποτελέσματα. Η Αμερικανική Ένωση Δημοσιογράφων σε ανακοίνωσή της τόνιζε ότι «είναι απαράδεκτο καθ” ον χρόνον η Αμερικανική Κυβέρνηση ενισχύει οικονομικώς την Ελλάδα εις βάρος των αμερικανών φορολουγουμένων, οι Έλληνες να δολοφονούν Αμερικανούς πολίτες».
Ο Πολκ είχε φτάσει στη Θεσσαλονίκη στις 9 Μαΐου και είχε καταλύσει στο ξενοδοχείο «Αστόρια». Στο δωμάτιό του βρέθηκε ένα γράμμα, που αποκάλυπτε ότι σκόπευε να συναντηθεί με τον ηγέτη του ΔΣΕ, Μάρκο Βαφειάδη, κάπου στα βουνά της Πίνδου, για να του πάρει συνέντευξη. Η Χωροφυλακή Θεσσαλονίκης, που επιλαμβάνεται της υποθέσεως, επιρρίπτει εξαρχής την ευθύνη στο ΚΚΕ και συγκεκριμένα στα στελέχη του Αδάμ Μουζενίδη και Βαγγέλη Βασβανά. Υποστηρίζει ότι οι κομμουνιστές ήθελαν νεκρό τον Πολκ για να δυσφημήσουν στα μάτια της αμερικανικής κοινής γνώμης την κυβέρνηση. Αντίθετα, το Κομμουνιστικό Κόμμα, δια του ηγετικού του στελέχους Γιάννη Ιωαννίδη, καταγγέλλει με δηλώσεις του ότι «ο Πολκ δολοφονήθηκε από τους εγκληματίες της Ειδικής Ασφάλειας Θεσσαλονίκης, για να μην έρθει στην Ελεύθερη Ελλάδα και για να αποδοθεί η δολοφονία του στους δημοκρατικούς».

Η σύλληψη 
και η δίκη Στακτόπουλου

Στις 14 Αυγούστου 1948 η Χωροφυλακή συλλαμβάνει τον φιλοκομμουνιστή δημοσιογράφο της εφημερίδας «Μακεδονία» Γρηγόρη Στακτόπουλο (38 ετών), ο οποίος ομολογεί ότι βοήθησε του Μουζενίδη και Βασβανά να σκοτώσουν τον Πολκ. Όπως υποστήριξε και το υποστήριζε μέχρι το τέλος της ζωής του, η ομολογία του ελήφθη κατόπιν σκληρών βασανιστηρίων. Οι αρχές παρουσιάζουν ως στοιχείο της ενοχής τους την ταυτότητα του Πολκ, η οποία ταχυδρομήθηκε στο Γ” Αστυνομικό Τμήμα Θεσσαλονίκης τρεις μέρες πριν από την ανακάλυψη του πτώματός του. Ο ταχυδρομικός φάκελλος ήταν γραμμένος δια χειρός της μητέρας του Στακτόπουλου, σύμφωνα με τη γραφολογική εξέταση.
Ο Γρηγόρης Στακτόπουλος στο εδώλιο.Ο Γρηγόρης Στακτόπουλος και η χήρα μητέρα του Άννα προσήχθησαν σε δίκη στις 12 Απριλίου 1949 ενώπιον του Κακουργιοδικείου Θεσσαλονίκης. Ο Βασβανάς και ο Μουζενίδης δικάσθηκαν με τη διαδικασία κατ” απόντων και φυγοδίκων. Η δίκη διήρκεσε 10 μέρες και η απόφαση εκδόθηκε στις 22 Απριλίου. Ο Γρηγόρης Στακτόπουλος καταδικάσθηκε σε ισόβιο κάθειρξη για συνέργεια σε ανθρωποκτονία, οι Μουζενίδης και Βασβανάς στην ποινή του θανάτου ως φυσικοί αυτουργοί, ενώ η Άννα Στακτοπούλου αθωώθηκε.

Ένας νεκρός και ένας απών 
ήταν οι …. δολοφόνοι! 

Αργότερα, θα αποκαλυφθεί ότι ο Μουζενίδης το διάστημα της δολοφονίας του Πολκ ήταν νεκρός και ο Βασβανάς εκτός Ελλάδος. Η δικαστική απόφαση ξεθωριάζει και γίνεται λόγος για σκευωρία. Πρόθεση της κυβέρνησης ήταν να καταδικάσει τους κομμουνιστές και τον Δημοκρατικό Στρατό για να καταδείξει στο εσωτερικό και διεθνώς ότι οι μαχητές και οι οπαδοί τους δεν ήταν παρά απλοί δολοφόνοι.
Παράλληλα και οι Αμερικανοί κάνουν τις δικές τους έρευνες για τον δολοφόνο του Πολκ. Ο Τζέιμς Κέλις που ερευνά την υπόθεση για λογαριασμό του δικηγορικού γραφείου της Νέας Υόρκης Ντόνοβαν, γνωστού για τις διασυνδέσεις του με την αμερικανική κυβέρνηση, αποφαίνεται ότι οι αντάρτες δεν είχαν τη δυνατότητα να διαπράξουν το έγκλημα και επιρρίπτει τις ευθύνες σε δεξιούς παρακρατικούς κύκλους. Αμέσως, η έρευνά του διακόπτεται και ο Κέλις ανακαλείται στις ΗΠΑ.
Προφανώς, τους επίσημους αμερικανικούς κύκλους, που χρηματοδοτούσαν αφειδώς την ελληνική κυβέρνηση για την αντιμετώπιση του κομμουνιστικού κινδύνου, τους βόλευε όπως κυλούσαν τα πράγματα με την καταδίκη του Στακτόπουλου. Ο Εντμουντ Κίλι στο βιβλίο του «The Salonica Bay Murder» υπογραμμίζει ότι μετά τη δολοφονία του Πολκ και τη δίκη που ακολούθησε περιορίστηκε και τελικώς σίγησε στην Αμερική κάθε κριτική εναντίον του «διεφθαρμένου βασιλικού καθεστώτος στην Ελλάδα» και της υποστήριξης που του παρείχαν οι Ηνωμένες Πολιτείες.
Παρά την καταδίκη Στακτόπουλου, διάχυτη είναι η πεποίθηση μέχρι και στις μέρες μας στην ελληνική κοινή γνώμη, αλλά και σε αμερικανούς ερευνητές, ότι ο θεσαλονικιός δημοσιογράφος δεν είχε την παραμικρή ανάμιξη στη δολοφονία Πολκ και ότι ήταν θύμα μιας καλοστημένης σκευωρίας. Πολλά βιβλία γράφτηκαν, αλλά κανένα δεν έφτασε στην αλήθεια. Όλοι, όμως, οι συγγραφείς συγκλίνουν στη διαπίστωση μιας συνωμοσίας μεταξύ μυστικών υπηρεσιών (ελληνικών, βρετανικών και αμερικανικών) για να αποδοθεί το έγκλημα στους κομμουνιστές.

Ιντέλιτζενς και CIA 
πίσω από τη δολοφονία

Σύμφωνα με μια θεωρία, τον Πολκ δολοφόνησε ο άγγλος πράκτορας της Ιντέλιτζενς Σέρβις, Ράνταλ Κόουτς, για να εκδικηθεί την παράδοση της Ελλάδας στους Αμερικανούς. Στην εισαγωγή του βιβλίου του «Πόλεμος, διείσδυση και προπαγάνδα», ο δημοσιογράφος Φοίβος Οικονομίδης σημειώνει σχετικά ότι «κύριος οργανωτής της συνωμοσίας εναντίον του Πολκ ήταν ο στρατιωτικός ακόλουθος της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα, συνταγματάρχης Χάρβι Σμιθ».
Ο Ελίας Βλάντον και ο Ζακ Μέτγκερ στο βιβλίο τους «Ποιος σκότωσε τον Τζορτζ Πολκ» υποστηρίζουν την εκδοχή του οργανωμένου εγκλήματος. Ο Πολκ, αναφέρουν οι συγγραφείς, δεν βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη για να συναντήσει τους ηγέτες του ΔΣΕ, αλλά για να ερευνήσει την κακοδιαχείριση της αμερικανικής βοήθειας προς την Ελλάδα. Οι μαυραγορίτες που είχαν την ανοχή στελεχών της Χωροφυλακής έναντι ανταλλαγμάτων και οι αμερικανοί συνεργάτες τους αποφάσισαν να του κλείσουν το στόμα.
Το δράμα ενός αθώου 
Ο Γρηγόρης Στακτόπουλος παρέμεινε στις φυλακές μέχρι τον Αύγουστο του 1960, οπότε του δόθηκε χάρη από την κυβέρνηση Καραμανλή. Από τότε και μέχρι το 1998 που πέθανε διακήρυσσε σε όλους τους τόνους την αθωότητά του. Τέσσερεις αιτήσεις προς τον Άρειο Πάγο για επανάληψη της δίκης (αναψηλάφηση) δεν ευδοκίμησαν.
Την πρώτη φορά το αίτημα είχε υποβληθεί το 1977 από τον ίδιο τον Γρ. Στακτόπουλο και τη δεύτερη φορά το 2001 από τη σύζυγό του, καθώς ο ίδιος είχε πεθάνει το 1988 με το στίγμα του δολοφόνου. Και τις δύο φορές, όμως, το αίτημα είχε απορριφθεί.

Και ο εισαγγελέας 
υπέρ της αναψηλάφησης 
Την τρίτη φορά, το 2003, ο εισαγγελέας Αθ. Καφίρης στην πρότασή του υποστήριξε ότι έχουν προκύψει νεότερα στοιχεία και αποδείξεις που ήταν άγνωστα στους δικαστές, όταν είχαν δικάσει τότε και γι” αυτό πρότεινε να γίνει δεκτό το αίτημα της Θ. Στακτοπούλου, χήρας του δημοσιογράφου, για να επαναληφθεί η δίκη. Τα νεότερα στοιχεία κατά τον εισαγγελέα Καφίρη ήταν:
Ο Αδ. Μουζενίδης που κατηγορήθηκε από την αρχή ως φυσικός αυτουργός της δολοφονίας Πολκ είχε σκοτωθεί σε μάχη την περίοδο του Εμφυλίου ένα μήνα πριν από το φόνο του Αμερικανού δημοσιογράφου
Η εκδοχή που υιοθετήθηκε τότε για να ερευνηθούν οι ένοχοι στο χώρο του ΚΚΕ ήταν λανθασμένη ή επιλέχτηκε σκόπιμα από τις ανακριτικές αρχές, καθώς το ΚΚΕ όχι μόνο δεν είχε κανένα συμφέρον να φονεύσει τον Τζ. Πολκ, αλλά, αντίθετα, το διευκόλυνε να προστατευτεί ο Αμερικανός δημοσιογράφος και να πάρει συνέντευξη από τον Μ. Βαφειάδη
Υπάρχουν πολύ ισχυρές ενδείξεις ότι ο φερόμενος συναυτουργός της δολοφονίας Ευ. Βασβανάς δε βρισκόταν ούτε θα μπορούσε να βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη εκείνη την περίοδο
Η παρουσία του Γρ. Στακτόπουλου ήταν περιττή, καθώς το στέλεχος του ΚΚΕ Αδ. Μουζενίδης ήταν πολύ καλός γνώστης της αγγλικής γλώσσας
Η ομολογία ενοχής του Γρ. Στακτόπουλου ενώπιον των ανακριτικών αρχών και του δικαστηρίου ήταν προϊόν ψυχικής και σωματικής βίας που του ασκήθηκε από τα αστυνομικά όργανα.
Μάλιστα, στην εισήγησή του ο εισαγγελέας ήταν αποκαλυπτικός και εξηγούσε πώς …ανακαλύφτηκαν οι ένοχοι: «Αφότου αποφασίστηκε από τις αρμόδιες αρχές, αναφέρει στην εισήγησή του, να επιλεγεί η «κομμουνιστική εκδοχή» ως αποκλειστική κατεύθυνση αναζήτησης των υπαίτιων του φόνου, θα έπρεπε αναγκαστικά να εντοπιστεί και να βρεθεί ο φυσικός δράστης (εκτελεστής) αλλά και ο μεσολαβητικός σύνδεσμος με το χώρο των κομμουνιστών. Ετσι, θα μπορούσαν να κρατηθούν κάποιες αναγκαίες ανακριτικές ισορροπίες και να ικανοποιηθεί η εξεγερμένη κοινή γνώμη των ΗΠΑ, η οποία εύλογα αξίωνε πιεστικά να βρεθούν άμεσα και να δικαστούν γρήγορα οι δράστες του φόνου του Αμερικανού δημοσιογράφου».

Η ταξική δικαιοσύνη, 
πιστή θεραπαινίδα της υποτέλειας 

Ομως, παρά τα συντριπτικά στοιχεία που παρουσιάστηκαν από την πλευρά Στακτόπουλου και από τον εισαγγελέα της δίκης, ο Αρειος Πάγος απέρριψε για τρίτη φορά το αίτημα για αναψηλάφηση. 
Συγκεκριμένα, το Ποινικό Τμήμα του Αρείου Πάγου με την 137/04 απόφασή του απέρριψε όλους τους ισχυρισμούς της χήρας του Στακτόπουλου για νεότερα στοιχεία που αποδεικνύουν την αθωότητα του συζύγου της. Επίσης, έκρινε ότι απ” όλα τα στοιχεία που προσκομίστηκαν στο δικαστήριο, δεν καθίσταται φανερό ότι ήταν αθώος ούτε καταδικάστηκε άδικα.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η αρεοπαγιτική απόφαση επανελάμβανε την κρίση της προηγούμενης απορριπτικής του 2001 που είχε δεχτεί ότι ο Γρ. Στακτόπουλος συνεργάστηκε στην ανθρωποκτονία του Αμερικανού δημοσιογράφου, ενώ η ομολογία του δεν ήταν αποτέλεσμα ψυχολογικής ή σωματικής βίας από τις αστυνομικές αρχές….
Φαίνεται πως η Δικαιοσύνη στη χώρα μας βάλθηκε να επιβεβαιώσει αυτό που χρόνια τώρα υποστηρίζουν οι κομμουνιστές, ότι δηλαδή είναι ταξική και ως εκ τούτου προτιμά να μένουν στο σκοτάδι κάποιες υποθέσεις που «καίνε» τις κολόνες της αστικής τάξης.
~~~~~~~~~~~

Υποπτη … αβλεψία της CIA. 
Εχασε το φάκελο της υπόθεσης Πολκ!
Αν υπήρχαν αμφιβολίες για το ρόλο της CIA στην υπόθεση Πολκ και τον τρόπο με τον οποίο έγινε η διαχείριση της δολοφονίας του Αμερικανού δημοσιογράφου στα χρόνια του εμφυλίου πολέμου και στις δεκαετίες που ακολούθησαν, φρόντισε η ίδια η αμερικανική Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών με τη στάση της να τις διαλύσει. Οπως έγραψε η εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» στις 13 Αυγούστου του 2007, η CIA ισχυρίζεται ότι έχασε τα έγγραφα και κατέστρεψε, «σύμφωνα με τις διαδικασίες», το φάκελο της δολοφονίας.
Η CIA αναγκάστηκε να παραδεχτεί την «αβλεψία» της, ή να καταφύγει ως δικαιολογία σε αυτήν, υποστηρίζοντας ότι στοιχεία του φακέλου Πολκ έχουν καταστραφεί ή χαθεί, όταν υποχρεώθηκε, με βάση την αμερικανική νομοθεσία, να απαντήσει στο αμερικανικό πανεπιστήμιο Τζορτζτάουν, το οποίο ζητούσε πρόσβαση σε στοιχεία της υπόθεσης στο πλαίσιο έρευνας που πραγματοποιούσε. Μάλιστα, αυτόν τον ισχυρισμό περί της καταστροφής ή της εξαφάνισης των στοιχείων χρησιμοποίησε με κάθε επισημότητα ο καθ” ύλην αρμόδιος Εθνικός Αρχειοφύλακας των ΗΠΑ.

Πηγές:
Σαν σήμερα (http://www.sansimera.gr/articles/264)
«Ριζοσπάστης»: 8/10/2003, 21/1/2004,
«Ελευθεροτυπία»: 13/8/2007
___________
http://www.imerodromos.gr/case-polk/

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑΣ: Η δολοφονία του αγωνιστή του λαού μας και της Δημοκρατίας

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑΣ //

(Τέτοιες μέρες πριν πενήντα χρόνια -Μάης 1967, πρώτες μέρες της χούντας- η δολοφονία του αγωνιστή του λαού μας και της Δημοκρατίας Νικηφόρου Μανδηλαρά. Ένα ακόμα έγκλημα από κείνα που ούτε διερευνήθηκαν, ούτε τιμωρήθηκαν ποτέ! Στη μνήμη του Νικηφόρου Μανδηλααρά,έχουμε οφειλή μεγάλη και ανεκπλήρωτη... 
-Δ.Τζ.)
16 Mαίου 1967, η Χούντα στην Ελλάδα δεν έχει κλείσει μήνα ακόμα, το απόγευμα ο Νικηφόρος Μανδηλαράς έφυγε από το τελευταίο κρησφύγετό του στη Νέα Σμύρνη για το μοιραίο ραντεβού με τον πλοίαρχο του RITA V Πέτρο Πόταγα, προκειμένου να φύγει στο εξωτερικό. Κάπου στη λεωφόρο Συγγρού στο ύψος του Δέλτα επιβιβάστηκε στο αυτοκίνητό του πλοιάρχου με κατεύθυνση το Κερατσίνι όπου βρισκόταν το μοιραίο πλοίο. Εκεί θα κλειστεί στην καμπίνα του πλοιάρχου και από την ώρα εκείνη βαθύ σκοτάδι καλύπτει τα γεγονότα. Το πιθανότερο είναι ότι από εκείνη τη στιγμή ο Νικηφόρος βρίσκεται δέσμιος στα χέρια της χούντας.
17.5.1967: Το μεσημέρι το πλοίο αναχώρησε με κατεύθυνση την Αμμόχωστο Κύπρου.
16-22.5.1967: Απόλυτο σκοτάδι επικρατεί αυτό το 4ήμερο. Παραμένει ως σήμερα άγνωστο τι ακριβώς συνέβη και κάτω από ποιες συνθήκες δολοφονήθηκε ο Μανδηλαράς...
~~~~~~~~~
Ο Νικηφόρος Μανδηλαράς, ο αγωνιστής της Δημοκρατίας είχε πει: «…Ο άνθρωπος που θα αποφασίσει να αναμειχθεί στα κοινά, στην «πολιτική» με την καθιερωμένη ορολογία, έχει μπροστά του να διαλέξει δυο δρόμους: θα υπηρετήσει τα συμφέροντα ή των λίγων ή των ευρύτερων λαϊκών μαζών. Τα συμφέροντα αυτά είναι καθορισμένα και ενιαία, αφού η κοινωνία είναι ταξικά διαρθρωμένη. Οι πολιτικές του πράξεις είναι εκείνες που τον τοποθετούν στη μια ή την άλλη κατηγορία. Απλώς είμαι ένας δημοκράτης που ποθώ ειλικρινά αυτό που λέγεται Πολιτική και Κοινωνική Δημοκρατία. Πάνω από όλα είμαι ανεξάρτητος άνθρωπος, που θέλω το στόμα μου να’ ναι ελεύθερο να μιλά και το χέρι μου αδέσμευτο να γράφει. Ουδέποτε επηρεάστηκα από την οποιαδήποτε αγελαία πολιτική νοοτροπία. Δεν συμβιβάζεται με την ιδιοσυγκρασία μου και την όποια επιστημονική συγκρότηση διαθέτω, να έχω κανενός είδους αφεντικά…»
...
Ο πρώην Βουλευτής, φιλόλογος, γνωστός αγωνιστής της Δημοκρατίας Νίκος Λεβογιάννης, επιμελήθηκε το πλέον πλήρες χρονολόγιο για τον Νικηφόρο Μανδηλαρά.
Από τις 19.2.1928 ημέρα που ο Νικηφόρος Μανδηλαράς γεννήθηκε στην Κόρωνο Νάξου...

~~~~~~~~~
έως:
... 24.4.1986: Tο Συμβούλιο Εφετών με το 731 βούλευμα του χαρακτηρίζει ως ανθρωποκτονία εκ προθέσεως τη δολοφονία του Μανδηλαρά και κατονομάζει ως ηθικούς αυτουργούς τα πρωτοπαλίκαρα της δικτατορίας Ιω. Λαδά και Κ. Παπαδόπουλο. Καταλογίζει επί πλέον ευθύνες στον «Υπουργού» Εμπορικής Ναυτιλίας (Αθανασίου) τον Μάη 1967, στον Αρχηγό του Λιμενικού (Χανίδης), τον Αρχηγό της ΚΥΠ και τον Υπολιμενάρχη Ρόδου (Αργ. Τζάνος). Στο βούλευμα επισημαίνεται η ύπαρξη επαρκών στοιχείων για στοιχειοθέτηση του εγκλήματος. Η διερεύνηση όμως και αυτή τη φορά δεν απέδωσε και η υπόθεση τέθηκε τελικά στο αρχείο. 
Δείτε το εδώ:
~~~~~~~~~
Μια σημαντική μαρτυρία 
για την δολοφονία 
του Νικηφόρου Μανδηλαρά.
Μια σημαντική μαρτυρία έφερε στη δημοσιότητα “η Ροδιακή”. Πρόκειται για την μαρτυρία του Α’ μηχανικού του πλοίου “Ρίτα” (στο οποίο επέβαινε ο Νικηφόρος Μανδηλαράς) του κ. Ηλία Σακελλαράκη. 
Ο συνταξιούχος πια ναυτικός έζησε από πρώτο χέρι την ιστορία και η μαρτυρία του είναι πράγματι σημαντική αφού έρχεται να φωτίσει ένα περιστατικό από τα πιο σκοτεινά της ελληνικής ιστορίας. 
Οπως προκύπτει από την μαρτυρία του Α’ μηχανικού το πρόσωπο κλειδί στην ιστορία ήταν ο καπετάνιος του πλοίου Πέτρος Πόταγας. Αυτός ήξερε για τον Μανδηλαρά και κανένας άλλος. Γι’ αυτό προφανώς κάποιοι, φρόντισαν να του κλείσουν το στόμα. 
Ο Ηλίας Σακελλαράκης θυμάται τα γεγονότα εκείνης της εποχής και αναφέρει:
«- Και εσείς ξέρατε από την αρχή ότι στο καράβι ήταν ο Μανδηλαράς; 
Κοιτάξτε να δείτε, το καράβι αυτό ήταν έξι μήνες στα ναυπηγεία του Σκαραμαγκά και κάναμε γενική επισκευή στις μηχανές. Τελειώσανε οι επισκευές και ήρθε η ώρα για να φύγουμε.
Αυτό που έχω ακούσει και ξέρω, δεν τα είδα με τα μάτια μου, ότι την παραμονή το βράδυ ο Πέτρος ο Πόταγας και φίλος μου, είμαστε οι δύο αρχηγοί ας πούμε του καραβιού, λοιπόν με δύο λόγια: ουδείς είδε τον Μανδηλαρά. Αυτός τον έβαλε τη νύχτα μόνος του μέσα, στο δωμάτιο του, αλλά κανείς δεν το ήξερε. Τον είχε κλειδωμένο στο δωμάτιο του. Από εκεί και έπειτα ότι έγινε το ήξερε ο Πόταγας ο καπετάνιος και το πήρε μαζί του.
Όπως ταξιδεύαμε εγώ λόγω της δουλειάς μου και της επισκευής της μακροχρόνιας που είχα ήμουνα κλειδωμένος κάτω στο μηχανοστάσιο δεν είχα βγει καθόλου πάνω. Καταλάβατε, ήτανε και το καράβι αυτό δύσκολο, ήτανε πειραματικό δύο καράβια έγιναν τέτοια στον κόσμο, και το ένα μετά από έξι μήνες άλλαξε μηχανή, ήταν παθητική η μηχανή του. 
Τέλος πάντως, κάπου κοντά στη Νάξο, με πήρε τηλέφωνο ο καπετάνιος και μου είπε «σταματήστε το καράβι.
Έχουμε εντολή από το Υπουργείο να ψάξουμε διότι μας λένε ότι μεταφέρουμε κάποιο λαθρεπιβάτη. Όντως έγινε έτσι σταματήσαμε και πέρασε περίπου μία ώρα, δεν θυμάμαι ακριβώς πόσο, και μετά ενημέρωσε και πάλι το Υπουργείο ότι ψάξανε και δεν βρήκαν τίποτα στο καράβι. Έπειτα συνεχίσαμε το ταξίδι.
Δεν θυμάμαι ακριβώς πόσος χρόνος πέρασε, μερικές ώρες και έρχεται στο πλοίο άλλος τηλέγραφος: Θα πλησιάσετε στη Ρόδο και θα περιμένετε έξω από το λιμάνι, μην επικοινωνήσετε με βάρκες, μην έρθει καμία βάρκα επάνω σας και θα μας περιμένετε εκεί. Όπως και έγινε.
Εν τω μεταξύ, όλα αυτά τα έλεγε στον Μανδηλαρά και είχε πια νυκτώσει και όπως πλησίασε κοντά στο Γεννάδι, τον εβοήθησε τον έριξε στη θάλασσα να βγει κολυμπώντας έξω.
Δηλαδή τον έδεσε με ένα σκοινάκι το πέρασε στο σίδερο, του έδωσε και τα παντελόνια του γιατί ο άνθρωπος είχε έρθει με κοστούμι, και παρακολούθησε αρκετή ώρα ενώ το καράβι πήγαινε ταξιδεύοντας. Στο μεταξύ είχα εντολή φεύγοντας λόγω της κατάστασης του πλοίου να ταξιδεύω με 7 μίλια την ώρα, όλο το ταξίδι. Λοιπόν ο Μανδηλαράς έπεσε στη θάλασσα για να βγει στη στεριά, από εκεί και πέρα, ο Θεός ξέρει τι έγινε. Υπάρχουνε πολλά σενάρια.
- Εσείς ή κάποιο μέλος του πληρώματος είχατε δει τη σκηνή; 
Όλα αυτά συνέβησαν μεταξύ του Μανδηλαρά και του Πέτρου (του Πόταγα), ουδείς είχε καταλάβει κάτι.
- Ούτε τον είχατε δει μέσα στο πλοίο όταν τον φιλοξενούσατε; 
Εκεί μπήκε μεσάνυκτα ο άνθρωπος, το πλήρωμα κοιμότανε. Πρωί πρωί ξεκινήσαμε να φύγουμε τότε, δεν είδαμε….
- Ούτε ο καπετάνιος σας είπε μετά… 
Ακούστε.. τον καπετάνιο άρχισαν μετά να τον πιέζουν, εκείνος έλεγε ότι δεν ξέρει τίποτα.
Τον κακοποίησαν από ότι έλεγε. Εγώ τον είχα δει με βουλωμένα μαύρα μάτια. Μετά μερικές μέρες που βρέθηκε το πτώμα, βρέθηκε στην ακτή προς το Γεννάδι, τον πήρανε για να κάνει την αναγνώριση. Και είπε τότε πως είχε σιωπήσει ώστε να του δώσει την ευκαιρία να φύγει.
Όταν τον αναγνώρισε ήταν παραμορφωμένος ο Μανδηλαράς. Το κύμα τον είχε παρασύρει στην ακτή και τον είχε παραμορφώσει. Του λένε τότες οι διάφοροι άρχοντες του νησιού «ποιος θα μας επιβεβαιώσει ότι δεν ζει ο Μανδηλαράς». Τότε εκείνος απάντησε : « το παντελόνι που φορά του το έδωσα εγώ και η δεξιά τσέπη είναι τρύπια».
Και μετά είπε: «ουδείς από το πλήρωμα μου γνωρίζει κάτι. Είμαι υπεύθυνος εγώ, όλα τα έκανα μόνος μου». 
Η εταιρεία που εργαζόταν ο καπετάνιος ήταν Ισραηλίτικη, το καράβι το είχε κάποιος Ισαχάρ μεγαλοδικηγόρος και είχε πολλούς δικηγόρους ήταν ο Δούκας, ο Μπουλούκος, ο Μανδηλαράς.
Όταν πήγε ο Πόταγας για να ετοιμαστεί για να φύγουμε, τον παρακάλεσαν να πάρει και τον Μανδηλαρά και να τον πάει στη Κύπρο. 
Μάλιστα η Κύπρος ήταν το αρχικό σχέδιο. 
Αυτά ελέγχθηκαν μετά. 
Αυτό που ο Πόταγας είπε και στο δικαστήριο μετά ήταν πως ο Μανδηλαράς έφυγε ζωντανός από το πλοίο.
Όταν έγινε η αναγνώριση από τον καπετάνιο, λέει πράγματι αυτός είναι ο Μανδηλαράς και εξήγησε αυτά όλα που σας είπα τώρα, όμως μετέπειτα. Στο μεταξύ όλοι περάσαμε από το Λιμεναρχείο όπου ο υπολιμενάρχης εκεί μας έκανε Ένορκη Κατάθεση και εγώ του είπα αυτά που σας αφηγήθηκα. Δηλαδή ότι δεν κατάλαβα τίποτα αφού λόγω της δουλειάς μου δεν ανέβηκα καθόλου πάνω στο καράβι, ήμουν στο μηχανοστάσιο.
Αφού ολοκληρώθηκαν όλες οι διαδικασίες, μας είπαν να βγούμε στο λιμάνι, στην προβλήτα δηλαδή, κάτσαμε 15 μέρες εκεί και μετά πήραν τον υποπλοίαρχο τον γυρίσανε στον Πειραιά, μας πήραν μετά από κάμποσο διάστημα όλο το πλήρωμα από μέσα, να μην ξέρει κανείς τίποτα, φέρανε καινούργιο πλήρωμα, εν τω μεταξύ επειδή το καράβι ήτανε και δύσκολο, εγώ παράδωσα σε άλλον μηχανικό βέβαια, το καράβι πήγε κάτω στο Ισραήλ και εκεί βρήκανε μπέρδεμα και δεν μπορούσανε να το βάλουνε μπροστά ενώ φορτώνανε και ήρθε από την Αγγλία κάποιος Πετρόπουλος αρχιμηχανικός και με βρήκε στο σπίτι μου να με πάρει να πάμε εκεί κάτω να το βάλουμε μπροστά και να το φέρουμε στην Ελλάδα.
Εν τω μεταξύ πήγαμε να βγάλουμε βίζα για το ταξίδι και μόλις είδανε Σακελλαράκης το όνομα μου λέει αυτός απαγορεύεται να πάει στο καράβι αυτό. Τελικά το πλοίο γύρισε με ρυμουλκό από το Ισραήλ στον Πειραιά και μετά από λίγο καιρό κάηκε.
- Ο Πόταγας δεν ήταν που σκοτώθηκε σε ένα περίεργο ατύχημα στην Αφρική; 
Δεν τον ξαναείδα όμως έμαθα πολλά. Έμαθα ότι έμεινε κάμποσες μέρες φυλακή στη Ρόδο και πλήρωσε κάτι παραπάνω και δεν έκανε όλη την ποινή. Επειδή η γυναίκα του κατάγονταν από την Νότια Αφρική ο πεθερός του έκανε τροφοδοσίες στα καράβια, έφυγε και πήγε εκεί. Όμως μετά από μερικούς μήνες χάθηκε περίεργα. Υπάρχουν πολλά σενάρια.
άλλοι λένε ότι καθόταν σε ένα καφενείο πέρασε ένα φορτηγό και τον σκότωσε. ʼλλοι λένε ότι με δικό του αυτοκίνητο επιστρέφοντας σπίτι από τη δουλειά πέρασε ένα φορτηγό και τον σκότωσε. Για να φύγει κάποιος από τη ζωή υπάρχουν πολλοί τρόποι.
Πριν από επτά χρόνια είχα έρθει στη Ρόδο, έχω τα παιδιά μου εκεί. Και μια μέρα έφυγα από το σπίτι τους με τα πόδια για να κάνω μία βόλτα κάτω στο Ενυδρείο και σε κάποια στιγμή βλέπω μία πινακίδα που έγραφε: οδός Νικηφόρου Μανδηλαρά 1926- 1973 και λέω κάτσε, άρχισε να δουλεύει το μυαλό μου: αυτόν τον Νικηφόρο τον ξέρω, είναι η ιστορία που σας είπα, όμως αυτό έγινε το 1967 τι δουλειά έχει το ’73;
- Από τα άλλα μέλη του πληρώματος πόσα άτομα ήσασταν; 
Δεν θυμάμαι, καμιά εικοσιπενταριά, μόνο στο μηχανοστάσιο ήμασταν 15! 
Στο σύλλογο των καπετάνιων στον Πειραιά υπάρχει η εντύπωση ότι τον Μανδηλαρά τον σκότωσαν.
Η πρώτη ανακοίνωση 
ΕΧΕΙ μεγάλο ενδιαφέρον η πρώτη επίσημη ανακοίνωση του υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας σχετικά με την υπόθεση Μανδηλαρά. Εκδόθηκε στις 25 Μαΐου 1967 και εκεί υποστηρίζεται ότι …υπεύθυνος για τον θάνατο του δικηγόρου είναι ο πλοίαρχος του φορτηγού πλοίου «ΡΙΤΑ», ο οποίος μάλιστα εμφανίζεται και ως λαθρέμπορος και έχων βεβαρημένο παρελθόν!
Το υπουργείο ακόμη υποστηρίζει ότι αρχικά ο πλοίαρχος Πέτρος Πόταγας ηρνείτο τα πάντα, αλλά αργότερα ομολόγησε ότι μετέφερε από τον Πειραιά στην Κύπρο τον δικηγόρο Νικηφόρο Μανδηλαρά. Μάλιστα υπήρξαν πληροφορίες ότι ο πλοίαρχος του φορτηγού ξυλοκοπήθηκε άγρια στο Λιμεναρχείο της Ρόδου μέχρις ότου ομολογήσει ότι μετέφερε τον Μανδηλαρά.
Η υπόθεση του ξυλοδαρμού και της κακοποίησης του πλοιάρχου έγινε αντικείμενο έρευνας και μετά την μεταπολίτευση, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. 
~~~~~
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ/ Λουκάς Μαστής, Ελευθερία Πελλού 
22 Μαϊου 2013. (Αποσπάσματα από το ρεπορτάζ αυτό δημοσιεύτηκαν στη «Ροδιακή» στις 25 Μαΐου 2008) 
...
Πηγή:
...
>|<
Ο Μανδηλαράς ήταν προσωπικός φίλος του Ανδρέα Παπανδρέου και μαχητικός δικηγόρος στην δίκη του «ΑΣΠΙΔΑ». Υπερασπίστηκε δημοκρατικούς αξιωματικούς του στρατού που είχαν κατηγορηθεί ως συνωμότες. Κατά τη διάρκεια της πολύκροτης δίκης, αποκάλυψε ότι ο Γεώργιος Παπαδόπουλος και η ομάδα του κρύβονταν πίσω από την στημένη κατηγορία και ότι το επόμενο σχέδιο τους ήταν το πραξικόπημα. Ο Μανδηλαράς υποστήριξε ότι είχε στα χέρια του ιατρική γνωμάτευση πως ο Παπαδόπουλος είχε ψυχιατρικό πρόβλημα και το έκρυβε. Η γνωμάτευση, αν και κατατέθηκε στο δικαστήριο εξαφανίστηκε μυστηριωδώς από τη δικογραφία. Αργότερα, ο ψυχίατρος αργότερα βρέθηκε κρεμασμένος! Το μοιραίο ταξίδι Ο Μανδηλαράς μετά την 21η Απριλίου προσπάθησε να διαφύγει στο εξωτερικό. Επιβιβάστηκε μυστικά σε ένα εμπορικό πλοίο με προορισμό την Κύπρο, αλλά δεν έφθασε ποτέ. Το πτώμα του βρέθηκε στις ακτές της Ρόδου. Η επίσημη εκδοχή ήταν ότι πνίγηκε. Η οικογένειά του όμως, μίλησε για δολοφονία και ζήτησε να διερευνηθεί η υπόθεση σε βάθος. Η εκπομπή καταγράφει το θρίλερ της καταδίωξης, το σχέδιο διαφυγής και την προδοσία του δημοκρατικού δικηγόρου. Σαρανταεπτά χρόνια μετά καταγράφεται πλήρως το ανθρωποκυνηγητό που εξαπέλυσαν οι αρχές εναντίον του, ενώ αποκαλύπτονται και τα κωδικοποιημένα σήματα του στρατού. Σε αυτά διατάσσονταν οι διοικητές των μονάδων να οργανώσουν ένοπλες ομάδες, να βγάλουν περιπολίες σε όλη τη Ρόδο και να εξοντώσουν τον Μανδηλαρά. Μέσα από νέες σημαντικές μαρτυρίες και ντοκουμέντα, παρουσιάζονται όλα τα στοιχεία για την αμφισβητούμενη ιατροδικαστική έρευνα, που «έδειξε» ότι ο θάνατος του Μανδηλαρά προήλθε από πνιγμό. Οι αυτόπτες μάρτυρες μιλούν για τα σημάδια στο σώμα και το κεφάλι του άτυχου δικηγόρου, που παραπέμπουν σε διαμπερή τραύματα και κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Ο Νικηφόρος Μανδηλαράς νεκρός σε παραλία της Ρόδου. Μέσα σε κύκλο το ύποπτο τραύμα που παραπέμπει σε μαχαιριά ή πιστολιά. Ο ιατροδικαστής έγραψε «πνιγμός». Η δίκη Η κηδεία του αγωνιστή Μανδηλαρά τελέστηκε με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς την παρουσία της οικογένειάς του. Τα όσα ακολούθησαν σε επίπεδο δικαστικής διερεύνησης αποτελεί ξεχωριστό κεφάλαιο της εκπομπής, που φωτίζει όλες οι σκοτεινές πλευρές της δίκης. Στο εδώλιο κάθισε μόνο ο πλοίαρχος του Rita V, ο οποίος κατηγορήθηκε για πλημμέλημα επειδή επέτρεψε στον λαθρεπιβάτη να πηδήξει από το πλοίο στη θάλασσα για να διαφύγει της σύλληψης. Αποκαλυπτική είναι η μαρτυρία του Ηλία Πόταγα, αδελφού του καπετάνιου του πλοίου, ο οποίος για πρώτη φορά μιλά ανοιχτά για την υπόθεση και καταγγέλλει ότι η ανακριτική διαδικασία περιελάμβανε βασανιστήρια σε βάρος του αδελφού του. Ο καπετάνιος Πόταγας μερικά χρόνια αργότερα αυτοκτόνησε στη Νότια Αφρική. Αλλά και το μοιραίο πλοίο είχε άδοξο τέλος. Κάηκε τη δεκαετία του ΄80. Ήταν ένας μεγάλος κύκλος συμπτώσεων ή μια συνωμοσία θανάτου και σιωπής;...