Το έργο του Αλ. Παπαδιαμάντη σε ψηφιακή μορφή για κατέβασμα στον υπολογιστή σας

Για όλους όσοι ενδιαφέρονται για τον Αλ. Παπαδιαμάντη και θέλουν να έχουν πρόσβαση στο έργο του μπορούν τώρα να βρουν 188 έργα του συγκεντρωμένα σε μία σελίδα.

Επισκεφθείτε το papadiamantis.org, του Νεκτάριου Γ. Μαμαλούγκου και διαβάστε on line:

Μυθιστορήματα (4)
Διηγήματα (171)
Επίλοιπα (10)
Αλληλογραφία (3)

Εναλλακτικά μπορείτε να επισκεφθείτε την Ἑταιρεία Παπαδιαμαντικῶν Σπουδῶν και να διαβάσετε για το έργο του ή να κατεβάσετε σε μορφή pdf. τα Απαντά του από τις Εκδόσεις Δόμος.
Καλή Περιήγηση!!!

Λευκάδιος Χερν – κείμενα από την ιαπωνία [ανθολογία]

 Ιαπωνία και Ιαπωνική Λογοτεχνία

Και ξαφνικά, γεννιέται μέσα μου μια μοναδική αίσθηση καθώς στέκομαι εκεί μπροστά στην παράξενα σκαλισμένη πύλη· αίσθηση ονείρου και αμφιβολίας. Μου φαίνεται ότι τα σκαλοπάτια και η πύλη με τα κύματα των δράκων της, ο γαλάζιος ουρανός που σαν τεράστια καμάρα σκεπάζει την πόλη, η φαντασματική ομορφιά του Φούτζι, μα κι ο ίσκιος μου που πέφτει επάνω στους γκρίζους τοίχους πρόκειται να χαθούν τώρα. Γιατί όμως αυτό το συναίσθημα; Γιατί χωρίς καμιά αμφιβολία, αυτές οι μορφές μπροστά στα μάτια μου – οι σκαλισμένες στέγες, οι κουλουριασμένοι δράκοι, οι κινέζικες παραξενιές στο σκάλισμα – δε μου φαίνονται κάτι καινούργιο αλλά κάτι που ονειρεύτηκα κάποτε. Η θέα τους πρέπει να ξαναζωντάνεψε ξεχασμένες μνήμες εικονογραφημένων βιβλίων…[σ. 246]

…αν η επαναφορά μνημών που έζησε ή εικόνων που φαντάστηκε από άλλους πολιτισμούς υπήρξε για τον Λευκάδιο Χερν [Γιακούμο Κοϊζούμι] μια επιθυμητή εμπειρία, η ζωή εντός τους υπήρξε αναμφίβολα μια βαθύτερη επιθυμία. Έφυγε κι εκείνος από την γερασμένη ήπειρο και περιπλανήθηκε από την Κεντρική Ασία ως την Άπω Ανατολή, αναζητώντας, όπως και οι Π. Λοτί, Ρ. Κίπλινγκ, Β. Σεγκαλέν και τόσοι άλλοι, το Χαμένο Κέντρο. Αλλά με μια μεγάλη διαφορά: εκείνος έζησε σώματι ψυχή τε και σώματι εντός του.

Η 67σέλιδη εισαγωγή του μεταφραστή αποτελεί ένα πολύτιμο διαπιστευτήριο για την είσοδο στον λογοτεχνικό κόσμο αλλά και τον ψυχισμό του ιδιαίτερου αυτού συγγραφέα. Η ιστορία της ζωής του αποτελεί από μόνη της επαρκές μυθιστόρημα – η γέννηση στις Δυτικές Ινδίες από ιρλανδική οικογένεια, ο τρόπος που χώρισε βίαια από την μητέρα του, που βρέθηκε στο σπίτι της αυστηρής θείας του στην Ιρλανδία οριστικά μόνος, στην βαριά ατμόσφαιρα ενός καταθλιπτικού σπιτιού, το κλείδωμα του πεντάχρονου τότε Χερν στο κατασκότεινο δωμάτιό του, που του γέννησε τον υπερβολικό φόβο για τα φαντάσματα, το καταφύγιο που βρήκε στην μεγάλη βιβλιοθήκη του σπιτιού.

Στα δεκαέξι του έμεινε μονόφθαλμος, με προβληματική την όραση και στο μάτι που του απέμεινε και αυτή η δεύτερη μεγάλη τραγωδία της ζωής του τον έκλεισε οριστικά στον εαυτό του. Αργότερα η θεία του έχασε την περιουσία της και ο Χερν με δυσκολία μάζεψε χρήματα και αναχώρησε για την Νέα Υόρκη, όπου εργάστηκε σε διάφορες δουλειές ενώ συχνά κοιμόταν στο δρόμο. Στο Τσιντσινάτι έχασε την εργασία του όταν παντρεύτηκε μια νεαρή μιγάδα, με την οποία συζούσε σε εποχή που επικρατούσε ο φυλετικός διαχωρισμός, ενώ στη Νέα Ορλεάνη ο πειρασμός της αυτοκτονίας τον έφερε δυο τρεις φορές σε μια ψηλή γέφυρα απάνω απ’ το ποτάμι. Η ελπίδα όμως, όπως έγραψε σε μια επιστολή, ότι υπάρχει κάτι που αξίζει α βρεις τις λέξεις να το πεις, του έδινε κάθε φορά τη δύναμη να γυρίσει στο σπίτι. Ακριβώς αυτή η αίσθηση πως η ζωή που θα άξιζε μπορεί να βρίσκεται αλλού και άλλοτε τον έκανε να γράψει: Δε θα ’πρεπε να είχα γεννηθεί ετούτον τον αιώνα, στα όνειρά μου ζω παντοτινά σε άλλες εποχές, σε άλλες πίστεις, σε άλλες ηθικές.

Η Τύχη του έφερε στο δρόμο του τον άγγλο τυπογράφο Γουώτκιν που του στάθηκε πατρικά και τον έφερε σε επαφή με τη γερμανική λογοτεχνία και φιλοσοφία ενώ τα ασιατικά περίπτερα του προσέλκυσαν την προσοχή στην Παγκόσμια Βιομηχανική Έκθεση του 1884 σε σημείο να του γράψει: Φτάνει κάποτε μια μέρα που νιώθεις ότι για να ζήσεις οφείλεις ν’ αποφασίσεις – όποιο κι αν είναι έπειτα το αποτέλεσμα – να τινάξεις για πάντα απ’ τα παπούτσια σου τη γνώριμη σκόνη του τόπου. Ακολούθησαν δυο χρόνια στην Μαρτινίκα και η αναχώρηση από το Βανκούβερ με το πλοίο Αβυσσηνία για τη Γιοκοχάμα· η Ιαπωνία θα γινόταν εις το εξής ο κόσμος του.

Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα σαν το οριστικά

διαμορφωμένο άτομο, τη σταθερή προσωπικότητα. Υπάρχει μόνο η φαντασματική παρουσία, το ένα φάντασμα διαδέχεται το προηγούμενο, σαν το ένα κύμα πίσω από το άλλο στη Στοιχειωμένη Θάλασσα της Γέννησης και του Θανάτου. [σ. 61]

Ο Χερν δεν αντιμετώπισε την χώρα με τη γνωστή δυτική έπαρση και το ορθολογικό ή χρησιμοθηρικό πνεύμα αλλά με απεριόριστο σεβασμό και αγάπη. Οι συνθήκες ζωής και πάλι δεν ήταν εύκολες: ο βαρύς χειμώνας της βορειοανατολικής επικράτειας που σαρωνόταν από τους ανέμους της Σιβηρίας, το παγωμένο ξύλινο σπιτάκι, η χυδαιότητα της άσχημης Νέας Ιαπωνίας, όλα έμοιαζαν εμπόδια στην ψυχική του ηρεμία. Όμως και πάλι χάρη στην επιμονή του οργάνωσε τη νέα του ζωή, άρχισε να εργάζεται ως καθηγητής σε κολλέγιο και αργότερα σε πανεπιστήμιο, έφτιαξε οικογένεια και αφοσιώθηκε στη γραφή.

Ο παραδοσιακός ιαπωνικός πολιτισμός υπήρξε το βασικό αντικείμενο των γραπτών του, παράλληλα με τη γενικότερη πνευματική απόρριψη του δυτικού κόσμου. Η παντελής έλλειψη ατομικότητας που χαρακτήριζε τον πνεύμα της Ιαπωνίας ακριβώς τον αποθάρρυνε από την συγγραφή μυθιστορήματος, εφόσον έκρινε πως δεν μπορεί να υπάρξει μυθιστόρημα σε μια κοινωνία όπου η ίδια η έννοια του ατόμου είναι κάτι άγνωστο και ασυμβίβαστο με τις θεμελιώδεις ηθικές και θρησκευτικές της πεποιθήσεις της· κάθε απόπειρα μυθιστορηματικής απόδοσης της πραγματικότητας της Άπω Ανατολής θα αποτελούσε καθαρό εξωτισμό.

Στο μυαλό του Ιάπωνα το ιδεόγραμμα είναι ζωντανή εικόνα: ζει, μιλάει, χειρονομεί. Όλος ο χώρος του ιαπωνικού δρόμου πλημμυρίζει από αυτούς τους ζωντανούς χαρακτήρες· μορφές που κλαίνε στα μάτια των περαστικών, λέξεις που χαμογελούν ή μορφάζουν σαν πρόσωπα. Δεν είναι λοιπόν καθόλου παράδοξο, ακριβώς λόγω αυτής της παράξενα προσωπικής, έμψυχης, εσωτεριστικής πλευράς της ιαπωνικής γραφής, που υπάρχουν θαυμάσιοι μύθοι γύρω από την καλλιγραφία. [σ. 46]

Ο ανθολόγος επέλεξε τα κείμενα με τέτοιο τρόπο ώστε να καλυφθούν όλες οι πτυχές του συγγραφικού έργου: από παράδοξες ιστορίες από την μεσαιωνική Ιαπωνία μέχρι δοκίμια για την ιαπωνική εμπειρία. Ιστορίες με βρυκόλακες, φαντάσματα, πολέμαρχους αλλά και διάφορους θρύλους εναλλάσσονται με προσωπικές εμπειρίες και εντυπώσεις, όπως για την μαγευτική μορφή των τελετών που διέπουν και την παραμικρή εκδήλωση της ιαπωνικής ζωής. Δεν είναι λίγες οι φορές που ο Χερν διασκευάζει παλιούς μύθους, όπως στον Θρύλο του Κουασίν Κότζι που ενέπνευσε και μια νουβέλα της Μαργκερίτ Γιουρσενάρ. Στη δική του απόδοση ο διασωθείς ήρωας είναι κάποιος που μπορεί και μιλάει για τη ζωγραφική με τη σιγουριά εκείνη που σου επιτρέπει μια άλλη έστω μύηση στη Μεγάλη Τέχνη· την Τέχνη εκείνη δηλαδή που καταργεί τα όρια πραγματικότητας και εικόνας, που μπορεί να παρουσιάζεται στους θεατής της κάθε φορά κι αλλιώτικη ανάλογα με το τίμημα που είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν. «Οι μεγάλοι πίνακες», θα πει Κουασίν Κότζι, «διαθέτουν την προσωπική τους θέληση. Μπορεί να μην αποδεχτούν να απαρνηθούν το δημιουργό ή το νόμιμο κάτοχό τους». [σ. 67]

Η ιστορία της Κιμίκο αποτελεί μια περίτεχνη ψυχογραφία της γιαπωνέζας και του απροσπέλαστου των ψυχικών της θαλάμων. Στο δοκιμιακό Ένας συντηρητικός ο συγγραφέας επιλέγει να μιλήσει για την Ανατολή μέσα από την εμπειρία ενός Ιάπωνα που περιπλανήθηκε στη Δύση και καταφέρεται με οργή κατά του προσηλυτισμού των ιεραποστόλων, αυτής της αιχμής της δυτικής επιθετικότητας. Όπως έγραψε κάποτε στον Γουώτκιν, Όσο κι αν ξέρω ότι δεν είμαι μεγαλοφυία, ελπίζω πάντα να υπηρετήσω κάποια μέρα τη λογοτεχνία, να προσφέρω κι εγώ έναν μικρό κόκκο ομορφιάς στο πελώριο οικοδόμημά της.

Εκδ. Ινδικτος, 2008 [Γ΄ έκδοση], εισαγωγή – μετάφραση: Σωτήρης Χαλικιάς, σελ. 381. Εκτός από την εκτενή και πληρέστατη εισαγωγή περιλαμβάνονται 60 σημειώσεις και βιβλιογραφία με το έργο του Λευκάδιου Χερν, μεταθανάτιες εκδόσεις, μεταφράσεις από τα Γαλλικά, μεταθανάτιες συλλογές μεταφράσεων από τα Γαλλικά, διασκευές από τα Ιαπωνικά, βασική βιβλιογραφία για τον συγγραφέα και ελληνικά δημοσιεύματα για τον συγγραφέα.

_______________

http://pandoxeio.com/2014/01/21/hearn/

ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ (1898-1956) - Εξήντα χρόνια από τον θάνατό του

  Με όχημα την ποίηση  

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Ανθολόγος: Λουκάς Αξελός

ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ (1898-1956)

Τραγούδι της μάνας μου   

1. Δεν θυμάμαι πια πως ήταν η όψη της, πριν της πλακώ-
σουν οι έγνοιες, οι πόνοι, τα βάσανα. Κουρασμένη έσερνε
τα μαύρα της μαλλιά από το μέτωπο, το τόσο
ταλαίπωρο – το χέρι της πάντως το βλέπω ακόμα.

2.Είκοσι χειμώνες την απείλησαν, τα μαρτύριά της ήσανατελείωτα, κι ο θάνατος ντράπηκε, όταν τον είδε μπροστά της. Κι όταν επέθανε, το λείψανό της ήτανμικρού παιδιού κορμάκι.

3. Είχε μεγαλώσει στα δάση.

4. Πέθανε ανάμεσα σε πρόσωπα που, όσο την έβλεπαν
ν’ αργοσβήνει, τόσο τραχύτερα γίνονταν. Τη συχωρέσαμε που
υπόφερε, εκείνη ωστόσο ανάμεσά μας τριγύρναγε,
ανάμεσα στα πρόσωπά μας, προτού για πάντα εν τέλει φύγει.

5. Πολλοί μας αφήνουν και δεν συγκρατούμε καν πως ήσαν.
Τους είπαμε τα πάντα και πλέον δεν υπάρχει τίποτα ανάμεσα
σ’ εκείνους και σ’ εμάς, και οι φάτσες μας σκληραίνουνε
στου χωρισμού την ώρα. Τα πιο σπουδαία, εν τούτοις,
δεν τα είπαμε, και αναλωθήκαμε όλο σε φληναφήματα,
σε κάτι ανοησίες.

6. Ω, μα γιατί να μην έχουμε πει τα πιο σπουδαία πράγματα!
Κι ήταν εύκολο, πανεύκολο! Και θα τιμωρηθούμε
για την ολιγωρία μας. Αν κι εύκολες το δίχως άλλο οι λέξεις,
στριμώχνονταν πίσω από τα δόντια μας, δεν βγαίναν έξω.
Κι εκεί που μια φορά πήγαμε να γελάσουμε,
πέσανε στο λαιμό μας και μας έπνιξαν.

7.Η μάνα μου πέθανε τώρα, χτες, το βράδυ, την Πρώτη Μαΐου.
Και δεν δύναμαι, φευ, να φάω τη γη με τα νύχια
μου ναν την ξεθάψω.

Στη μητέρα μου

Όταν έφυγε από μας, τη βάλανε στο χώμα
να βγαίνουν άνθη από πάνω της, πεταλούδες να πετάνε…
Εκείνη, πανάλαφρη, καθόλου δεν εβάραινε τη γη.
Μα τι πόνος χρειάστηκε για να ’ναι πανάλαφρη!

Χρόνος μπαίνει, χρόνος βγαίνει

1

Τη νύχτα τούτη, τώρα που σε αγαπάω
έχει άσπρα σύννεφα άηχα ο ουρανός στην πόρτα
και το νεράκι κελαρύζει στα χαλίκια
κι ο άνεμος φυσάει τα ξεραμένα χόρτα.

2

Με αφρούς λευκούς νερό κυλάει,
ναι, χρόνος μπαίνει, χρόνος βγαίνει.
το σύννεφο στον ουρανό είναι,
και πάντα θα ’ναι και θα μένει.

3

Αργότερα σε χρόνους που θε να ’μαι μόνος
θα ’χει άσπρα σύννεφα άηχα ο ουρανός στην πόρτα
και το νερό θα κελαρύζει στα χαλίκια
και θα φυσάει ο άνεμος τα ξεραμένα χόρτα.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής

εφημερίδα "ο δρόμος" Δημοσίευση: Φύλλο 291 - 19/12/2015

- από το: http://www.e-dromos.gr/me-oxhma-thn-poihsh-%cf%86-291/#sthash.NR9WkZEL.dpuf

Από την Πάτρα στο Αϊβαλί του Soloup - 2η παράταση μέχρι και 10 Ιανουαρίου 2016

Λόγω του πολύ μεγάλου ενδιαφέροντος η έκθεση «Από την Πάτρα στο Αϊβαλί» του SOLOUP, παρατείνεται για δεύτερη φορά μέχρι και τις 10 Ιανουαρίου 2016. Πρόκειται για την έκθεση που δημιουργήθηκε με αφορμή την κυκλοφορία του graphic novel "Αϊβαλί" του Soloúp από τις εκδόσεις Κέδρος. Δύο περίπου χρόνια από την κυκλοφορία ...περισσότερα

__________

http://dete.gr/?page_id=238

Φώτης Κόντογλου - Η αναζήτηση της ελληνικότητας

Ο Φώτης Κόντογλου (1895 - 1965 / 70) γεννήθηκε στην Μικρά Ασία, στο Αϊβαλί. Μετά την καταστροφή μετοίκησε απέναντι στην Ελλάδα (Εμένα το γραφτό μου ήταν να γεννηθώ στην Ανατολή αλλά η ρόδα της Τύχης που γυρίζει ολοένα, ξερίζωσε από τα θεμέλια τον τόπο μου και μ’ έριξε στην ξενιτειά, σ’ ανθρώπους που μιλούσανε την ίδια γλώσσα μ’ εμένα, πλην όμως που είχανε άλλα συνήθια. Το πουλί το θαλασσοδαρμένο, πως βρίσκει έναν βράχο μέσα στο πέλαγο και κάθεται και στεγνώνει τα φτερά του, έτσι βρίσκομαι κι εγώ σε τούτα τα χώματα). Από το βιβλίο Α΄έκδοση Αθήνα, 1961 “Το Αϊβαλί η πατρίδα μου”.

“Ύστερα από τούτο το μερεμέτι, αν είσαι άντρας, θα φυλαχτείς μην πάθεις χειρότερο ρεζιλίκι μπρος σε Τούρκους και σε χριστιανούς. Αν δεν έρτεις στα μυαλά σου και δε γυρίσεις στην πίστη μας, έχω κατά νου να σε μπομπέψω καταμεσίς στο παζάρι, κ' ύστερα να σε χαλάσω με τον πιο σκληρό θάνατο!” Τότες πια ο Γιώργης ξάναψε και τ' αποκρίθηκε:

"Ψωριασμένε σκύλε, είπα και το ξαναλέγω πως δεν ήρτα για να κάνω ριτζά σαν αδικοχαμένη χήρα, μηδέ τεμενά σαν σκλάβος! Ήρτα να θανατωθώ, για να ξεπλύνω με το αίμα μου το κρίμα μου! Κι εσύ πολεμάς να με μεταστρέψεις με λόγια που λένε στα μωρά, να γίνω άπιστος από χριστιανός και Τούρκος από Γραικός! Ποιος είναι κείνος που θάν έβγαζε τα μεταξωτά σαλβάρια για να φορέσει ψωριασμένον ελιφιέ; Ποιος άνθρωπος σκεφτικός θα άλλαζε ένα άτι σελωμένο μ' ένα μαδημένο γαϊδούρι; Ποιο αηδόνι θα έστρεχε να ζήσει σαν του παίρνανε τη λαλιά του δίνανε στον τόπο της το κράξιμο του κοράκου;

Εσύ θαρρείς πως θα δειλιάσω και θα προσκυνήσω τον ντουρά, μα για μένα τούτη η μέρα είναι σαν το δέντρο που βρίσκει ο λαχανιασμένος στρατοκόπος, γιατί ούλη η ζωή μου στάθηκε ένα βάσανο και θέλω να ξεκουραστώ! Το κορμί μου μπορείς να το τυραγνήσεις, μα η ψυχή μου στέκεται σαν βαλανιδιά, κ' εσύ μοιάζεις το μερμήγκι που δαγκάνει τη ρίζα της και θαρρεί πως θα τη ρίξει κάτου! Ψοφίμια! Η χριστιανοσύνη δεν ξεκληρίζεται μηδέ νε τι σπαθί, μηδέ με την κρεμάλα, μηδέ με τίποτα, γιατί είναι η γωνιακή πέτρα του κόσμου!"

Ακόμα δεν είχε τελειώσει τούτα τα λόγια και τον αρπάξανε οι ζαπτιέδες και τον τραβολογούσανε δέρνοντας τον. Και κείνος γύριζε το κεφάλι και τα φώναζε στον αγά, ως που τον βγάλανε απ' το Κονάκι. Ο κόσμος ακλουθούσε καταπόδι. Σαν φτάξανε στη φυλακή, δεν το βάλανε μέσα, μόνο τον ξεγυμνώσανε πρώτα και τον ξαπλώσανε στο χώμα μπρούμυτον, κ' ύστερα ένας αράπης τον έδειρε αλύπητα μ' ένα βούνευρο. Και σαν τον ξεθεώσανε κ' είδανε πως δεν σπάραζε, τον αρπάξανε και τον ρίξανε μέσα στο μπουντρούμι.

Δεκαεφτά μέρες τον τυραγνούσανε και τον μπομπεύσανε, απ' τις 8 του Νοέμβρη ως τις 26. Κάθε μέρα στο παζάρι τρέχανε άξαφνα οι χριστιανοί κατά τη φυλακή, λέγοντας ο ένας στον άλλο: "Πάλε τον Γιώργη δέρνουνε!". Μα μ' ούλα τα βασανιστήρια κείνος δεν άλλαζε γνώμη και δεν έβγαινε πλια γρυ απ' το στόμα του, μηδέ ρωμέϊκο, μηδέ τούρκικο. Ο αγάς σαν είδε κι απόειδε πως δεν έκανε τίποτα με τις φοβέρες, και πως μόνο ρεζιλευότανε η αρχή από 'ναν ραγιά, έβγαλε απόφαση να του κόψουνε το κεφάλι.

Αγγελική Σπαθαράκη

____________

ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ ΑΓΙΟΣ ΓΙΩΡΓΗΣ Ο ΧΙΟΠΟΛΙΤΗΣ
(Διήγημα από “Το Αϊβαλί, η πατρίδα μου” - Απόσπασμα)

ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ σαν σήμερα, 25 Νοεμβρίου του 1911, γεννήθηκε στην Ασέα Αρκαδίας

Mimis Papafragos

ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ

Ήταν σαν σήμερα, 25 Νοεμβρίου του 1911, όταν ο Γεώργιος Γκάτσος και η γυναίκα του Βασιλική, το γένος Βασιλόπουλου, αποκτούσαν στην Ασέα το δεύτερο παιδί τους (το πρώτο πέθανε), το Νίκο,που έμελλε να γίνει ένας από τους σπουδαιότερους ποιητές της γενιάς του και να σημαδέψει την Ιστορία της Ελλάδας πολιτιστικά, με το πλούσιο ποιητικό, στιχουργικό και μεταφραστικό του έργο.

Μ. Χατζιδάκις & Ν. Γκάτσος, Αγαπώ μια καρδερίνα (Παπαδόπουλος, Καρνέζης, Μητσιάς)

Μάνος Χατζιδάκις & Νίκος Γκάτσος, Αγαπώ μια…

YOUTUBE.COM

Παρουσίαση του βιβλίου του Δημ. Ζ. Ανδριόπουλου με τίτλο, "Αρκαδία και Φιλοσοφία"

  Εκδήλωση  




Παρουσίαση του βιβλίου του Δημ. Ζ. Ανδριόπουλου με τίτλο, "Αρκαδία και Φιλοσοφία", εκδ. Παπαδήμα, στο Μουσείο Μαραθώνιου Δρόμου την Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2015 και ώρα 10.30, από τον Σύλλογο Αρκάδων Μαραθώνα, Ν. Μάκρη και Ραφήνα "Ο Θ. Κολοκοτρώνης"....
Σας περιμένουμε

~~~~~~~~~~~~~