Γιώργος Ν. Οικονόμου Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

  βιβλίο, κρίση, λιτότητα, κοινωνία 

Αίτια και ένοχοι της κρίσης

ΜΑΡΙΟΣ ΒΑΛΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

γράφει ο 

Γιώργος Σταματόπουλος



Ρ Ι Ζ Ο Σ Π Α Σ Τ Ι Κ Ε Σ   Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Ε Ι Σ
Αμεσο- δημοκρατικά...

Ας υποθέσουμε ότι το πολιτικό σύστημα αντιλαμβάνεται με κάποιον μυστηριώδη τρόπο ότι έχει καταρρεύσει και ότι πρέπει να δώσει τη θέση του στους πολίτες, στην κοινωνία, που, έως τώρα, δεν είχε καμία θεσμική υπόσταση και ήταν έξω από τα κέντρα αποφάσεων που την αφορούσαν. Τι γίνεται τότε; Πώς ξεκινά η νέα διάρθρωση της κοινωνίας, βασισμένη στην αυτοδιαχείριση και την αυτοοργάνωση;

Ψήγματα ικανοποιητικών απαντήσεων εντοπίζονται στο νέο βιβλίο του αγαπητού και ως ανθρώπου και ως συγγραφέα Γιώργου Οικονόμου, που λες και έχει βάλει στοίχημα στη ζωή του να επικρατήσουν στις κοινωνίες οι αρχές της άμεσης δημοκρατίας. Ο εθνικισμός, ο μεγαλοϊδεατισμός και η χωρίς δεύτερη σκέψη μετάθεση των ευθυνών εκ μέρους των εκπροσώπων του πολιτικού συστήματος σε τρίτους είναι για τον συγγραφέα η μάστιγα της χώρας εδώ και όσους αιώνες υφίσταται (;) ως ανεξάρτητο (;) κράτος.

Αγωνία του είναι να καταλάβει και ο τελευταίος ένοικος της τελευταίας πολυκατοικίας ότι πρέπει να συμμετέχει στη λήψη αποφάσεων που αφορούν τη διαχείριση της πολυκατοικίας· αυτό είναι μια αρχή για να ενταχθεί στον σκοπό και το νόημα της ζωής του, που δεν είναι άλλο παρά η καθημερινή συμμετοχή στις εργασιακές διαδικασίες της κάθε μέρας -ύστερα έρχεται η συνειδητοποίηση της χαράς της ζωής χωρίς μεσάζοντες και αφεντικά που προστάζουν γιατί έτσι το θέλει η εξουσία. Εξουσία είναι ο ίδιος ο λαός, αυτό είναι δημοκρατία, το αυτεξούσιο, ο καθένας που εξουσιάζει τον εαυτό του και κανέναν άλλο.

Προβλήματα ανακύπτουν στην εγκληματικότητα και στη δικαιοσύνη. Ποιος θα αποφασίζει τι είναι δίκαιο; Τα λαϊκά δικαστήρια απαιτούν μεγαλόθυμους και ευρύνοες συμπολίτες. Υπάρχουν τέτοιοι; Και εάν όχι πότε θα εμφανιστούν; Ποιος θα τους εγκρίνει; Ποιοι γιατροί χωρίς φακελάκι θα ιαίνουν τους ασθενείς; Ποιος θα διδάσκει τους διδάσκοντες;

Πολλά μπορεί να μάθει κανείς διαβάζοντας το νέο βιβλίο του Γ. Οικονόμου ή τουλάχιστον θα προβληματιστεί, κάτι που είναι πολύ ενθαρρυντικό.

Από την ΟΜΑΔΑ ΠΟΛΙΤΩΝ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ

Γιώργος Ν. Οικονόμου Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ Πλαίσιο για μια νέα πολιτική δράση εκδ. Εξάρχεια, 2016 σελ. 320 |

Το τελευταίο βιβλίο του Γιώργου Οικονόμου «Η αποτυχία του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Πλαίσιο για μια νέα πολιτική δράση», εκδόσεις Εξάρχεια, 2016, έρχεται να συνθέσει με μια λογική σειρά τις αιτίες της ελληνικής πολιτικής κρίσης, η οποία εμφανίζεται με τη μορφή της οικονομικής χρεοκοπίας.

Στο βιβλίο αυτό αποδεικνύεται ότι για την οικονομική κρίση της Ελλάδας η ευθύνη βρίσκεται πρώτα απ’ όλα στο δικό της πολιτικό σύστημα. Βοηθά τον αναγνώστη να κατανοήσει τα ουσιαστικά βαθιά αίτια της κρίσης και αποδεικνύει ότι η κρίση αυτή δεν είναι αποτέλεσμα μόνο εξωγενών παραγόντων, αλλά είναι πρώτα και κύρια αποτέλεσμα των πρακτικών του ελληνικού πολιτικού συστήματος.

Η Ελλάδα χρεοκόπησε ουσιαστικά λόγω των δικών της παθογενειών, της δικής της πολιτικής εξουσίας και των αποφάσεών της, καθώς επίσης λόγω της κυνικής κομματοκρατίας, μιας κομματοκρατίας ηθελημένα εγκλωβισμένης στις ιδεοληψίες του άκρατου λαϊκισμού και του εθνικισμού.

Από τα πρώτα κεφάλαια του βιβλίου εκτίθενται όλες οι βασικές οικονομικές αποφάσεις του πολιτικού συστήματος, από τη μεταπολίτευση μέχρι το 2010, οι οποίες μας οδήγησαν μέχρι εδώ. Καταγράφονται οι τρόποι με τους οποίους σιγά σιγά και μ’ έναν συνειδητό τρόπο, υιοθετώντας ένα παρασιτικό μοντέλο ανάπτυξης, επιλέγονταν πρακτικές χρεοκοπίας, μεγάλοι δανεισμοί και σπατάλη από τα τρωκτικά του ελληνικού πολιτικού συστήματος, των κομμάτων, της γραφειοκρατίας και της οικονομικής ελίτ. Αποδεικνύεται το όργιο κατασπατάλησης όχι απλώς του όποιου πλούτου υπήρχε σ’ αυτή τη χώρα, αλλά και των δανεικών των οποίων σήμερα καλείται ο ελληνικός λαός να πληρώσει.

Αυτό που τονίζεται στο βιβλίο του Γιώργου Οικονόμου είναι ότι οι αποφάσεις που παίρνονται από το πολιτικό σύστημα είναι το πρωταρχικό. Αυτές οι αποφάσεις είναι που επέτρεψαν και βοήθησαν το χρηματιστικό κεφάλαιο να κυριαρχήσει και στο τέλος το ίδιο το πολιτικό σύστημα να γίνει υπηρέτης των αγορών και εν γένει της οικονομικής ελίτ, καθώς επίσης να γιγαντωθεί ένα τεράστιο πλέγμα γραφειοκρατών, οι οποίοι βρίσκονταν σε απόλυτη συνεργασία με το χρηματιστικό κεφάλαιο. Συγχρόνως, ως απόρροια όλης αυτής της κατάστασης δημιουργούνταν η εντύπωση ότι οι νόμοι του συστήματος είναι «φυσικοί νόμοι» και όχι θεσμοί που αποφασίζονται από την εκάστοτε πολιτική εξουσία.

Η αντίληψη της μεταβίβασης των αιτιών της κρίσης σε εξωγενείς παράγοντες ή σε οικονομική νομοτέλεια και όχι στο ίδιο το πολιτικό σύστημα εξέθρεψε εθνικισμό («οι εχθροί μας είναι οι κακοί ξένοι»), μεγαλοϊδεατισμό («οι Ελληνες είναι ανώτεροι, γι’ αυτό μας κυνηγούν») και εν τέλει την αντίληψη ότι για όλα μας τα δεινά φταίει ο Σόιμπλε και το ΔΝΤ, ξεχνώντας πολύ εύκολα όλες τις τραγικά οικονομικές καταστροφές που έχει δημιουργήσει το ελληνικό πολιτικό σύστημα.

Στο βιβλίο αναλύεται επίσης η ανικανότητα όλων των ιδεολογιών, συμπεριλαμβανόμενης και της ενδογενούς ανικανότητας της Αριστεράς να αναγνωρίσει και να αναλύσει το τι πραγματικά συμβαίνει, μιας Αριστεράς εξαρτημένης απόλυτα από τις ιδεολογίες του κρατισμού και του βολέματός της μέσα σ’ αυτό το πολιτικό σύστημα. Οπως σωστά αναφέρει ο συγγραφέας, ενώ οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες όδευαν μετά τον πόλεμο σε ανάπτυξη, η Ελλάδα πορευόταν με ήλιο και θάλασσα.

Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ένα σημαντικό σημείο από το πλήθος των στοιχείων που επισημαίνονται στο βιβλίο: αν αφαιρούσαμε το ετήσιο κόστος της διαφθοράς, που είναι 20 δισ. ευρώ, και της γραφειοκρατίας, 14 δισ. ευρώ, δεν θα υπήρχε πρόβλημα δημοσίου χρέους. Ολες οι ολέθριες ενέργειες του πολιτικού συστήματος γίνονταν βέβαια σε απόλυτη σύμπραξη με το χρηματοπιστωτικό σύστημα, το οποίο αφέθηκε συνειδητά με τις πολιτικές αποφάσεις όλων των κυβερνήσεων να υποθηκεύσει το μέλλον όλου του λαού, ενός λαού ο οποίος βέβαια έχει ο ίδιος την ευθύνη που ανέχτηκε και ανέχεται μέχρι και σήμερα αυτές τις πρακτικές.

Ο συγγραφέας τελειώνοντας το βιβλίο δεν περιορίζεται μόνο σε όλες αυτές τις σπουδαίες αναλύσεις, αλλά προτείνει συγχρόνως ένα καινούργιο μοντέλο ανθρώπου, έναν άνθρωπο σκεπτόμενο, που αμφισβητεί και που μπορεί μέσα από την αυτοοργάνωσή του να αρχίσει να επινοεί πρακτικές προς την αυτονομία του. Παραθέτει επίσης προτάσεις ενεργοποίησης ενός κινήματος βάσης για την απεξάρτηση από την κομματοκρατία, με πρόταγμα την αυτονομία και την άμεση δημοκρατία. Μόνο αν οι άνθρωποι το θελήσουν μπορούν να αποφασίζουν οι ίδιοι για τη ζωή τους και να μην επιτρέψουν άλλο στην εκάστοτε πολιτική εξουσία και την οικονομική ελίτ να παίρνουν τις αποφάσεις για τη διαιώνιση αυτού του σάπιου συστήματος που λειτουργεί ενάντια στην υπόλοιπη κοινωνία.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Η μητροπολιτική οικονομία των αισθήσεων

http://www.efsyn.gr/arthro/aitia-kai-enohoi-tis-krisis