Μια ψυχή που δε φοβάται

      ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ     

γράφει η Ασπασία Γεωργιλή, 

Κοινωνική Λειτουργός

Μια ψυχή που δε φοβάται καταρχήν μάχεται, φοράει τις ασπίδες της και πέφτει στον αγώνα, όχι στο παρασκήνιο άλλα πρώτη και πολεμά. Προσπαθεί να επιβιώσει χωρίς φιλέκδικα αισθήματα, χωρίς να θέλει να παρασημοφορηθεί. Μια καθάρια γενναία ψυχή, που με τρόπο ταπεινό, απλώς προσπαθεί να επιβιώσει. Δεν νιώθει θυμό…

Εν συνεχεία, διαλέγει τα καλύτερα χαρτιά της και ποντάρει. Δε φοβάται μήπως χάσει, για την ακρίβεια δε φοβάται τίποτα γιατί απλώς δε γνωρίζει τι πάει να πει φόβος. Για εκείνη είναι ένα παιχνίδι με κάποιους κανόνες και τίποτα παραπάνω. Μια τέτοια ψυχή διαπραγματεύεται, τσοντάρει και πάει πάσο. Ότι και να γίνει, δε θα πάψει να πιστεύει και να ελπίζει.

Είναι γενναία και ηρωική χωρίς τυμπανοκρουσίες και τσαρλατανισμούς, είναι αληθινή και αξιακά όμορφη, αγνή όπως ακριβώς γεννήθηκε, σχεδόν ολόλευκη. Δεν κολακεύεται εύκολα από λόγια, προτιμά να σκύβει το κεφάλι ευλαβικά και δεν κάνει θόρυβο στο πέρασμά της. Δεν ονειρεύεται παλάτια, φτιασίδια, δεν καθυποτάσσεται σε υλικά κομψοτεχνήματα, γιατί γνωρίζει πολύ καλά ότι αυτά δεν αρκούν για να την ζεστάνουν. Εκείνη προτιμά να κουρνιάζει στην αγκαλιά άλλων ψυχών και αυτό ακριβώς επιδιώκει στο διάβα της ζωής της. Παραμένει ελεύθερη…

Δίνει απλόχερα όχι για να γίνει αρεστή, ξέρει άλλωστε ότι είναι και εφήμερη, τι νόημα θα είχε… είναι έξυπνη. Έξυπνη όμως, όχι πονηρή. Είναι ανθεκτική παρότι πονάει πολύ. Εκείνη αντέχει και ξανά δίνει. Λιγάκι επιφυλακτικότερα αυτή τη φορά, αλλά δίνει… θα της περάσει σύντομα!

Μια ψυχή που δε φοβάται ξέρει να γλεντά με ή χωρίς ενοχές, εκείνη θα γλεντήσει και θα γελάσει δυνατά, αυτός ο θόρυβος της επιτρέπεται.

Ορθώνει το ανάστημα και μιλά, δε σιωπά, δε δειλιάζει να πει αυτό που νιώθει, αυτό που θέλει να εκφράσει, ασφαλώς και πάντα με αβροφροσύνη και όχι με μυστικοπαθή και πλάγιους τρόπους. Κοινώς δε γουστάρει τις μπηχτές… είναι ευγενική, μαλακιά στο λόγο της, δεν κρίνει, δε δικάζει, εκείνη ξέρει και συγχωρεί. Βασικά επιλέγει να προχωρήσει.

Μια τέτοια ψυχή ερωτεύεται, χαμογελά διάπλατα και πέφτει με τα μούτρα. Φιλεύει αγάπη και στοργή, γίνεται εκείνη παραμυθία μιας άλλης φοβισμένης και παραδόπιστης ψυχής. Σιγά σιγά χωρίς να βιάζεται παραμένοντας ψύχραιμη. Αλητεύει που και που και καλοπερνά. Μια αδιόρατη ενέργεια τη διαπερνά και έχει ακούραστη όρεξη για να ζήσει, να δοκιμάσει, να δει και να ακούσει… δε γερνά αυτή η ψυχή. Δε συμβουλεύει μονάχα θέλει να μάθει κι άλλα.Ήταν και παραμένει σοφή. Μια τέτοια λοιπόν ψυχή, δε σταματά να υπάρχει στο χωροχρόνο και ευτυχώς, αφήνει πίσω της κάποιους που τη θαύμασαν και θέλησαν να της μοιάσουν.

Και αν σκέφτεστε ότι τέτοιες ψυχές είναι φανταστικές και ότι η περιγραφή αυτή αποτελεί καθ’ υπερβολήν άγια και ανύπαρκτη, όντως δε γνώρισα και πολλούς με μια τέτοια ψυχή, όμως την ώρα της αποτύπωσης των παραπάνω γραμμών, σίγουρα είχα έναν άνθρωπο με μια τέτοια ψυχή στη σκέψη μου.…άρα υπάρχει ελπίδα!

Ασπασία Γεωργιλή, 

Κοινωνική Λειτουργός

___________

*από το: http://www.monemvasianews.gr/